Էջ:Վահան Թոթովենց, Հովնաթան որդի Երեմիայի.djvu/31

Այս էջը հաստատված է

ոչինչ չասաց և քայլներն ուղղեց դեպի չարխը։ Հովնաթանը ձայնեց.

— Հայրի՛կ…

Երեմիան կանգ առավ։

— Ես գնում եմ օտար երկիր,— ասաց Հովնաթանը ոտքի կանգնելով։

— Գնա՛, ինձ հարկավոր չէ անամոթ որդի,— կարճ կտրեց Երեմիան։

Հովնաթանը քայլեց դուրս։

Երեմիան մոտեցավ չարխին, դրեց կավը առաջը, նստեց, բայց ոտը չշարժվեց, մատները կապարացան։ Նրան ահավոր կերպով մտահոգում էր գանգրահեր և կապուտաչյա որդու ճակատագիրը։

«Օտա՜ր երկիր…»։ Երեմիան ցնցվեց, խորասուզվեց մտքերի մեջ և, հանկարծ, վեր կացավ, վազեց տուն, եղելությունը պատմեց կնոջը՝ այն խորագույն հուսով, որ կինը կմիանա իրեն, և ինքը կգտնի իր մխիթարությունը։

— Ոչ մի անամոթություն չկա, եղբայր և քույր են,— ասաց Հովնաթանի և Մարգարիտի հարազատ մայրը։

— Լռի՛ր, կին,— կշտամբեց Երեմիան,— ճիշտ է ասած Սուրբ գրքում — ամենայն կին բոզ է։

Լինը լռեց, երկնքի կրակը կարող էր թափվել իր գլխին։

— Գնում է՝ թո՛ղ գնա,— վերջացրեց հայրը, բայց լսեց իր սեփական հոգու հեկեկանքը։

— Ո՞ւր է Դավիթը,— հանկարծ հարցրեց նա։

Կանչեցին Դավթին։

— Առ այս մի քանի ոսկին, գնա, նստիր մեծ ճանապարհի ծայրին, Չոր Աղբյուրի մոտ. Հովնաթանը որ գա, տուր նրան և ասա՝ բարի ճանապարհ։

— Ես էլ գնամ,— աղաչեց մայրը։

Երեմիան միայն աչքերը խոլորտեց կնոջ վրա։ Կինը լռեց և փակչեց պատին։ Տղամարդու խոսքն օրենք էր, և օրենքը հաստատել էր ինքը՝ աստված։

Մարգարիտը լսում էր այդ բոլորը վարագույրի ետևից։ Երբ Դավիթը դուրս ցատկեց վազելու դեպի մեծ ճանապարհը, Մարգարիտը կտրեց նրա առաջը և ասաց.

— Դավիթ, սպասի՛ր, ես էլ եմ գալիս։