Մարգարիտը հարցրեց նրան.
— Եթե Հովնաթանը վերադառնա՝ ի՞նչ ասեմ։
— Նա չի վերադառնա,— պատասխանեց Դավիթը հուսահատ։
— Կվերադառնա՛,— ասաց Մարգարիտը խորագույն հավատքով:
Եվ բաժանվեցին քույր ու եղբայր։ Երբ գարուններին բարձրանում էին հեղեղները, Մարգարիտը հոգածությամբ հողը վրա էր տալիս գերեզմանների կողքերին, որպեսզի հանգստարանները մնան անվրդով և չխռովվի նրանց տակ ննջող բրուտների հավիտենական սավառնումը:
Եվ մի օր մի կառք կանգ առավ Անդրեասի որդի Երեմիայի հին տան դռանը։
Կառքից իջավ մի չափահաս մարդ, ծամերի մեջ արդեն սպիտակ ալիքներով, ընտանի քայլերով մոտեցավ դռանը և բախեց դռան երկաթը երեք անգամ, ըստ վաղեմի սովորության։
Դուռը բաց արավ մի անծանոթ կին։
Չափահաս մարդը, տեսնելով անծանոթ կնոջը, ամեն ինչ հասկացավ — հին տունն անցել էր օտարների ձեռքը։
— Որտե՞ղ են այս տան հին բնակիչները,— հարցրեց նա անծանոթ կնոջը։
Կինը խաչակնքեց։ Առանց խաչակնքելու չէր կարելի հիշել անցածներին։
— Որտե՞ղ է Դավիթը։
— Հարավի աշխարհում։
— Իսկ Մարգարի՞տը:
— Նա այժմ կինն է մետաքսագործ Գրիգորի, որդի Թադևոսի։
— Որտե՞ղ է նրա տունը։
— Ներքևի թաղի կամարակապ աղբյուրի ճիշտ դիմացը։
Նորեկը հեռացավ խոնարհություն անելով։
Փողոցներից անցնելիս՝ ոչ ոք չճանաչեց նրան։ Երեխա
