— Մարդս ուղարկեց,— ստում էր քույրը, որպեսզի եղբայրն ուտի բերած մի պատառը։
Հովնաթանը չէր հավատում քրոջը, բայց նրա բացակայության ծամում էր բերած ճաշը։
Եվ սրբազանը, տեսնելով, որ իր նզովքից հետո էլ Հովնաթանը կուշտ է, ապրում է և ստեղծագործում, կանչեց իր մոտ Մարգարիտի ամուսնուն և ասաց.
— Հավատո՞ւմ ես դու աստծո։
— Այո:
—Հավատո՞ւմ ես դու Քրիստոսին։
—Այո։
— Հավատո՞ւմ ես Քրիստոսի եկեղեցուն։
— Այո:
— Հավատո՞ւմ ես, որ ես նույն այդ եկեղեցու ներկայացուցիչն եմ։
—Այո:
Սրբազանը ոտքի կանգնեց և հրամայեց.
— Քո տան մեջ բնակվում է մի շուն, անաստված և անբարոյական, պետք է զրկես նրան հացից։
— Հնազանդ եմ, սրբազան,— պատասխանեց ստրուկը։
— Ուրեմն գնա՛,— հրամայեց սրբազանը։
Մարգարիտի ամուսինը դուրս եկավ և սկսեց քայլել դանդաչյունով։
Հասավ տուն, իջավ Հովնաթանի աշխատանոցը։
Հովնաթանի մուրճի հարվածները բախեցին նրա սրտին, մոտեցավ, բռնեց մուրճը և գորովանքով նայեց այն մարդուն, որին եղբայր էր կոչել։ Երկար ժամանակ էր, որ նրանք, ապրելով միևնույն տան մեջ, չէին հանդիպել իրար։
Հովնաթանը, տեսնելով նրա աչքերի մեջ եղբայրական հին զգացումը, նետեց մուրճը, բաց արավ բազուկները, և նրանք գիրկընդխառնվեցին ջերմությամբ և կարոտով։
Ապա Մարգարիտի ամուսինը պատմեց ամեն ինչ մանրամասնորեն։
Հովնաթանն ասաց.
— Եղբայր, զիջիր ինձ միայն այս ներքնահարկը։
Մարգարիտի ամուսինը գլուխը կախեց ամոթահար։
