— Իհարկե։
— Այդ դեպքում մենք կարող ենք այժմ իսկ մի բան որոշել:
Նա ժամացույցին նայեց։
— Քեզ հարկավոր է գնա՞լ,— հարցրեց Բերտան։
— Այո՛, ես պետք է արդեն ժամի տասներկուսին գնայի...
Բերտային սարսափելի անախորժ թվաց, որ ինքը նորից մենակ պիտի մնա, և նա ասաց.
— Ես ազատ ժամանակ շատ ունեմ, ինչքան կամենաս։ Միայն ինձ չի կարելի այնքան էլ ուշը մնալ։
— Միթե ազգականդ այդքան խի՞ստ է։
— Ոչ,— պատսխանեց Բերտան, — Ախր այս անգամ ես նրա մոտ չեմ իջել։
Էմիլը զարմացած նայեց նրան։
Նա կարմրեց.
— Այսինքն առաջ... Ես երբեմն նրա մոտ էի իջևանում... բայց նա այնպիսի մեծ ընտանիքի տեր է...
— Ուրեմն պարզեիպարզ դու հյուրանոցում ես ապրում,— անհամբեր կերպով կտրեց նրա խոսքը Էմիլը։ — Թե որ այդպես է, դու ոչ ոքի պարտական չես հաշիվ տալու, և մենք ցանալի կերպով կարող ենք երեկոն միասին անցկացնել։
— Բավականությամբ։ Միայն ես չէի կամենա չափազանց ուշ... դա հյուրանոցում էլ լավ չէ...
— Ոչ, մենք ուղղակի միասին կընթրենք և տասը ժամին դու արդեն կարող ես պառկել քնելու։
Նրանք դանդաղորեն իջնում էին սանդուխտից։
— Ուրեմն, եթե ուզում ես,— շարունակում էր Էմիլը,— մենք ժամի յոթին կտեսնվենք։
Բերտան ուզում էր առարկել այդքան ո՞ւշ, բայց լռեց, հիշելով իր չենթարկվելու վճիռը և միայն ասաց.
— Լավ, յոթին։
— Բայց ո՞ւր... Ես կարծում եմ՝ փողոցում։ Այն ժամանակ ուր ուզենաս, կարելի կլինի գնալ։ Եվ դա ավելի լավ էլ է։
Նա Բերտային մի տեսակ ցրված էր երևում։ Նրանք մուտքի առջև կանգ առան։
— Ուրեմն՝ ժամը յոթին, Եղիսաբեթյան կամուրջի մոտ։
