որ իրանց շուրջը մի քանի մարդ են հավաքվել, և հետաքրքիր՝ իմանալու, թե ինչով պիտի վերջանա այդ ամենը։
Էմիլը ասում է.
— Գնա՛նք։
Նրանք շտապով անցնում են փողոցի մյուս ափն ու այդպիսով ազատվում այդ իրարանցումից։
Այժմ նրանք ավելի խաղաղ փողոցով են գնում։ Գնում են հանդարտ։
— Դու երբեք հովանոց չես առնում հետդ, Էմիլ։
— Գուցե դու քո հովանոցի տակ ինձ է՞լ կծածկես։ Սպասիր, այդպես չի լինի։ — Առնում է հովանոցը Բերտայի ձեռքից բռնում իրանց երկուսի վրա և նրա թևն է անցնում։
Բերտան զգում է նրա ձեռքի շոշափումը և շատ ուրախանում է։
— Դժբախտաբար, մեր՝ քաղաքից դուրս գնալու մտադրությունից բան դուրս չի գալու,— ասում է Էմիլը։
— Ափսո՜ս։
— Ինչպե՞ս անցկացրիր դու ամբողջ օրը։
Բերտան պատմում է նրան իր ճաշելը շքեղ ռեստորանում։
— Ափսոս որ ես չգիտեի։ Ես կարծում էի թե դու Ագաթայի մոտ կլինես ճաշին։ Մենք կարող էինք գեղեցիկ կերպով նախաճաշել միասին։
— Դու այնքա՜ն զբաղված էիր,— ասում է Բերտան և ուրախ է, որ կարողացավ նրա հետ խոսել այդպիսի հանաքի ձևով։
— Այո, մանավանդ ճաշից հետո։ Ես ստիպված էի լսել կես օպերա։
— Ինչպե՞ս թե։
— Մոտս մի երիտասարդ երաժշտագետ էր եկել։ Շատ տաղանդավոր մարդ էր։
Բերտան գոհ է։ Ուրեմն ահա թե ինչպես է անցկացնում նա իր ժամանակը ճաշից հետո։ Էմիլը կանգ է առնում և, առանց նրա ձեռքը բաց թողնելու, նայում ուղիղ Բերտայի աչքերի մեջը։
— Գիտե՞ս, դու սաստիկ գեղեցկացել ես։ Լուրջ։ Անկեղծ ասա, այդ ինչպե՞ս գլխի ընկար ինձ գրելու։
— Ես արդեն ասացի քեզ։
114
