ասաց Բերտան՝ իր գտած պատասխանի համար ուրախացած։
— Բացի այդ, էժան էլ է նստում,— մեջ մտավ նորից Ռուպիուսը,— նույնիսկ, եթե ճանապարհածախսն էլ հաշվես։ Ինչո՞ւ դուք նույնպես չեք վարվում։
— Այսինքն՝ ինչպե՞ս, պարոն Ռուպիուս։
— Հագուստների, գլխարկների վերաբերմամբ, չէ՞ որ դուք էլ ջահիլ եք, սիրուն...
— Աստվա՜ծ իմ, ես ո՞ւմ համար գեղեցիկ հագնվեմ։
— Ում համա՞ր։ Հապա իմ կինը ո՞ւմ համար է հագնվում։
Դուռը բացվեց, և տիկին Ռուպիուսը ներս մտավ գարնան բաց գույնի զգեստով, կարմիր հովանոցը ձեռքին, սպիտակ ծղոտե գլխարկով, սև, բարձր սանրած մազերին մույգ կարմիր բանթ կապած։ Նրա շրթունքների վրա խաղում էր սովորական ուրախ ժպիտը։ Նա բարևեց Բերտային ուրախ ու հանգիստ կերպով։
— Վերջապես ես նորից տեսնում եմ ձեզ մեր տանը,— ասաց նա, գլխարկն ու հովանոցը տալով աղախնին, որ նրա ետևից ներս էր մտել։ — Դուք է՞լ եք պատկերներով հետաքրքրվում։— Նա կանգնեց ամուսնի ետևը և քնքշորեն շոյում էր նրա ճակատն ու մազերը։
— Ես նորս տիկին Գարլանին իմ զարմանքն էի հայտնում, որ նա երբեք Վիեննա չի գնում,— ասաց պարոն Ռուպիուսը։
— Իսկապես,— բացականչեց տիկին Ռուպիուսը,— ինչո՞ւ չեք փորձում մի անգամ գնալ։ Դուք երևի այնտեղ դեռևս ծանոթներ ունեք։ Եկեք մի օր միասին գնանք։ Ա՛յ, թեկուզ վաղը։
Մինչդեռ նա խոսում էր, նրա ամուսինը սառած հայացքով նայում էր ուղիղ իր առաջը, կարծես կնոջ հայացքից խուսափելու համար։
— Դուք չափազանց բարի եք,— պատասխանեց Բերտան, նրան թվաց, որ ուրախության մի ամբողջ հեղեղ թափվեց իր վրա։ Նա ինքն էլ զարմացավ, որ առաջ երբեք այդպիսի ճանապարհորդության մասին չի մտածել։ Մինչդեռ այնքա՜ն հեշտ է դա իրականացնելը։ Բացի այդ, թվում էր, որ դա լավ միջոց էր այն թախիծի դեմ, որ ճնշում էր իր սիրտը վերջին օրերը։
— Համաձա՞յն եք, տիկին Գարլան։
