Սակայն Աննան շատ մտերմաբար պատասխանեց.
— Ոչ, այստեղ ոչ կլիման կարող է օգնել, ոչ խաղաղությունը։ Նա պարզորեն կարծում էր, թե այդպես մեզ երկուսիս համար էլ ավելի լավ կլինի, և ճշմարտությունը նրա կողմն էր։ Այժմ ի՞նչ պիտի անեինք մենք մեծ քաղաքում։
Բերտան զգում էր, որ Աննան իրան բոլորը չասաց։ Նա ուզում էր, որ Աննան անկեղծ լինի, սակայն դրա մասին ասելու համար ոչ համարձակություն ուներ, ոչ խոսքեր։ Աննան, կարծես, հասկացավ այդ և իսկույն խոսակցությունը փոխեց։ Նա սկսեց հարցուփորձ անել Բերտայի տագեր մասին, աշակերտների ու աշակերտուհիների ընդունակության մասին, նրա դասավանդության մեթոդի մասին։ Հետո կրկին գիրքն առավ ու Բերտային նորից իր խոհերով մենակ թողեց։ Քիչ հետո մի րոպե ընթերցանությունն ընդհատելով՝ Աննան հարցրեց նրան.
— Իսկ դուք հետներդ ոչինչ չե՞ք վերցրել կարդալու։
— Ինչպե՞ս չէ,— պատասխանեց Բերտան և մտաբերեց, որ լրագիր է վերցրել։
Նա հանեց այն ու շտապով բացեց։ Վիեննային էին մոտենում։ Աննան գիրքը փաթաթեց ու պահեց։ Նա սիրալիր, գգվող մի հայացքով նայեց Բերտային, կարծես նայում էր մի երեխայի, որին շուտով պիտի թողնեն անծանոթ տեղում։
— Քառորդ ժամից հետո մենք կլինենք... քիչ մնաց ասեի՝ տանը,— ծիծաղելով ասաց նա։
Այժմ նրանց առջևը փռվում էր քաղաքը։ Գետի այն կողմը ծխնելույզներն էին բարձրանում։ Դեղին ներկած տները խռնվում էին՝ մեկմեկու սեղմված։ Բարձր աշտարակները ճեղքում էին երկնի կապույտը, և այդ ամենը մայիսյան արևի շողերով էր ծածկված։ Բերտայի սիրտը թպրտում էր։ Նրան թվում էր, թե նա երկարատև բացակայությունից հետո վերջապես հայրենիք է վերադառնում, որ, երևի, շատ բան փոխվել է, որ իրան ամեն տեսակ անակնկալներ են սպասում և խորհուրդներ։ Երբ գնացքը մոտեցավ կայանին, Բերտան, կարծես, իրան ավելի առույգ զգաց։
Նրանք կառք վարձեցին ու գնացին քաղաք։
Ռինգը անցնելիս, Բերտան կառքի պատուհանից դուրս նայեց։ Նա մի երիտասարդ տեսավ, որի դեմքն ու քայլվածքը
