Մարտին ամուսինները թևանցուկ եկան ու կանգ առան։
— Դուք արդեն վերադարձե՞լ եք ձեր հեռավոր ճանապարհորդությունից,— հարցրեց պարոն Մարտինը։
— Հա՛, ախր դուք Վիեննա էիք գնացել,— մեջ մտավ կինը, իր ամուսնին սեղմվելով,— և Ռուպիուսի կնոջ հետ էիք գնացել,— ավելացրեց նա, շեշտելով այդ խոսքերը, կարծես մի առանձին բան էր ուզում ասած լինել։
Բերտան ստիպված էր նորից պատմելու իր նոր հագուստի պատմությունը։
Բերտան արդեն մեքենաբար էր անում այդ զրույցը, բայց և այնպես զգում էր, որ երբեք երեկվա պես հետաքրքրական էր եղած։
Կլինգեմանն անցավ ու հեգնական ժպիտով գլուխ տվեց։ Նա Բերտային այնպես նայեց, կարծես ուզում էր իր ցավակցությունը հայտնել, որ նա այդպիսի շրջանում է լինում։ Բերտային թվում էր, որ այսօր ինքը մարդկանց հայացքները կարդալու շնորհք է ստացել։
Մթնում էր։ Պատրաստվում էին տուն գնալու։ Բերտան հանկարծ անհանգիստ զգաց իրան. նա իր զավակին դեռ չէր տեսել։ Նա բժիշկ Մարտինի կնոջ հետ առաջ անցավ։ Տիկին Մարտինը Աննայի մասին խոսք բացեց։ Նա ուզում էր անպատճառ իմանալ, թե արդյոք Բերտան ոչ մի բան չի՞ նկատել։
— Ախր ի՞նչ, տիկին Մարտին։ Ես Աննայի հետ գնացի մինչև նրա եղբոր տունը, իսկ հետո նորից նրա հետևը գնացի այնտեղ։
— Եվ դուք հավատացած եք, որ բոլոր ժամանակ տիկին Լուպիուսը իր եղբոր մո՞տ էր։
— Չեմ հասկանում, ի՞նչ կասկած ունեք դուք։ Հապա էլ ուր կարող էր լինել նա։
— Դուք շատ անմեղ եք կամ այդպես եք ձևանում։ Մի մոռանաք, որ... — և տիկին Մարտինը մի այնպիսի բան ավելացրեց, որ Բերտան մինչև ականջերը կարմրեց։ Երբեք նա որևէ կնոջից այդպիսի բան չէր լսել։ Նա ապշած էր մնացել:
— Տիկին Մարտին, ախր ես էլ պառավ չեմ,— ասաց նա,—
