Դավիթ բեկին վաղուց հայտնի լինելով իշխանի տարապայման բնավորությունը, ոչ միայն չնեղացավ այդ խոսքերից, այլ սկսեց ժպտալ նրա վիրավորանքի վրա, որ պատճառել էին անքաղաքավարի շները։
— Դու բավական պատժեցիր անպիտանին, իշխան, — ասաց Բեկը, հրավիրելով նրան նստել, — այսուհետև կհասկանա, թե ինչպես պետք է վարվել բաթման-ղլիճի հետ։
Մոտենալով Բեկին, իշխանը նկատեց Աղասուն, որ զարմացած նայում էր իր շուրջը կատարվող կոմեդիայի վրա։
— Դա ո՞րտեղից լույս ընկավ, — հարցրեց նա, իր խոշոր աչքերը լայն բացելով և ուղիղ մտիկ տալով Աղասու երեսին։ — Երևի, թոկից փախած մեկը կլինի, անպատճառ թոկից փախած, թե չէ, մի բարի պտուղ այս կողմերը չի գա։
— Մեր երկրիցն է, իշխան, — պատասխանեց Բեկը, զգուշացնելով, որ Աղասու հետ ևս մի անկարգություն չսարքե։
— Մատներս կկտրեմ, եթե թոկից փախած չլինի։
— Ոչ, մի քաջ և լավ տղա է։
— Այսինքն՝ Հիսուս Քրիստոսի փափուճները գողացողներից․․․ Աչքերից երևում է։ Այդպես չէ՞։ — Վերջին հարցով դարձավ նա դեպի Աղասին։
Վիթխարիի նկատողությունները այն աստիճան վիրավորվեցին Աղասուն, որ չնայելով պարսից թագավորը նրան բաթման-ղլիճ էր կոչում, ինքը պատրաստ էր իր խենջարը խրել նրա կուրծքը և ցույց տալ, թե իր հետ էլ այդ տեսակ հանաքներ անել չի կարելի։ Բայց տեսնելով, որ Բեկը հարգանքով է վերաբերվում դեպի այդ մարդը, զսպեց իր բարկությունը և հանգիստ մնաց։
Վիթխարին բարձրացավ, նստեց Բեկի մոտ, թախտի վրա։ Տանեցիք այդ ժամանակ զբաղված էին ուշաթափ եղած շնովը․ մեկը սառն ջուր էր ածում նրա վրա, մյուսը ականջից էր քաշում, երրորդը պոչիցը, մի խոսքով, ինչ որ գիտեին, ամեն բժշկական հնարներ գործ էին դնում, որ նրան ուշի բերեն։ Վերջապես, ջարդված գազանը վերկացավ, և հարբած մարդու նման, օրորվելով, գլուխը տատանելով, կամաց-կամաց հեռացավ սենյակից, իր մտքում անիծելով պարսից թագավորի բաթման-ղլիճին, որ այնպես խիստ վարվեցավ իր հետ։
Բայց պարսից թագավորի բաթման-ղլիճը ուշադրություն չդարձրեց նրա վրա․ նրա ուշադրությունը այժմ գրավում էին խարույկի վրա եփ եկող կաթսաները և շամփուրների վրա խորովվող փասիանները։
