— Էյ, քեզ եմ ասում, Նիկո, գնա գինու մի նոր կարաս բաց արա, այն կարմրիցը, հասկանո՞մ ես։
— Անցյալ օրվա բաց արած կարասը դեռ կես չէ եղել, տեր իմ, — պատասխանեց Նիկոն տեղից չշարժվելով․ — այն էլ կարմիր է, նույնքան կարմիր, ինչպես նռան հատիկը։
— Քեզ ինչ որ ասում են, այն լսիր, իշի գլուխ, դատողություն անել պետք չէ, — գոչեց վիթխարին բարկանալով։ — Հիմա այնքան հյուրեր կգան, եթե քո մայր Քեթևանը իր գլուխն էլ ուտացնե, չէ կարող կշտացնել նրանց։
Նիկոն առանց այլևս հակառակելու, վեր առեց բահը, իր եղբայր Փրիդոնի հետ գնացին կարմիր գինու մի նոր կարաս բաց անելու։ Նրանց քույր Նինոն, եղևնի վառած տաշեղը ձեռքին բռնած, լուսավորում էր նրանց ճանապարհը։ Գինու կարասները, թվով ավելի քան հարյուր, թաղած էին Բեկի տանը կից պարտեզում, գետնի մեջ։ Երկու եղբայրները անցան դեպի պարտեզի այն կողմը, որտեղ թաղված էին կարմիր գինու կարասները։ Նիկոն սկսեց բահով փորել գետինը, իսկ նրա եղբայրը ճանկերով հետ էր քաշում հողը։ Շուտով երևաց կարասի խուփը, որը վեր առնելով, Կախեթի ազնիվ ըմպելիի անուշահոտությունը հիացնելու չափ հրապուրեց նրանց։ Երկու եղբայրները, նախքան գինին դեպի տուն կրելը, լեցրին ահագին փայտյա գավաթը, յուրաքանչյուրը մի-մի գավաթ խմեցին, չմոռացան մի գավաթ ևս իրանց քույր Նինոյին տալ իր ծարավը հագեցնելու համար։ Հետո ոչխարի տիկերը լեցնելով, կարասի բերանը կրկին ծածկեցին հողով, և վեր առած գինին տարան տուն։
Վիթխարին փորձի համար պահանջեց, որ նոր բաց արած գինուց տան իրան․ երբ բավական լայնածավալ բադիան դատարկեց նա, մի առանձին հաճությամբ ասաց․
— Այդ ես հասկանո՜ւմ եմ, դրուստ Հիսուս Քրիստոսի սուրբ հաղորդության գինին է։ — Ոնց չէ, իշի գլուխ, դարձավ նա դեպի Նիկոն, — դու ուզում էիր քացախով լեցնել մեր փորը։ Այս գինով ես էլ շնորհակալ կլինեմ, աստված էլ։
— Ի՞նչ եղան այդ անպիտանները այսքան ժամանակ ուշացան, — խոսեց նա ինքն իրան, — ես նրանց ջրաղացի մոտ թողեցի, ո՞րտեղ կորան, դեռ չեն երևում։
Բեկին լավ հայտնի լինելով, թե ինչ հյուրերի է սպասում վիթխարին, ամենևին չհարցրեց, ովքեր պետք է լինեն եկողները․ միայն
