«Գործերը հաջող են գնում։ Շուտով բերդի զինարանը մեր ձեռքում կլինի․ նրանով կզինավորենք տեղացի հայերին։ Խանի ամրոցի բանալիները նույնպես մեր ձեռքումն են․ մենք նրան ողջ կբռնենք։ Բերդի արևմտյան պարսպի տակից փորված է մի ական․ գրաբերիս ծանոթ է տեղը․ այստեղից կարող եք համարձակ մուտք գործել։ Երբ կնկատեք մի ֆշանք, բերդից բարձրացած օդի մեջ, — դա հարձակման ճիշտ նշանն է»։ Ստորագրված էր՝ տեր Ավետիք։
— Ո՞վ բերեց այդ թուղթը, — հարցրեց Բեկը, երբ վերջացրեց կարդալը։
— Տեղացի երիտասարդներից մեկը, — պատասխանեց սրբազանը։ — Որը դուրս էր եկած ականի միջով, որի մասին խոսվում է տոմսակի մեջ։
— Դուք նրան մի բանով վարձատրեցի՞ք։
— Ոչի՜նչ չահանջեց։
— Իսկ մերոնք պատրա՞ստ են։
— Ես սպասում էի, թե ինչ հրահանգ կտաք դուք․ դրա համար ոչինչ չհայտնեցի։
— Ուրեմն գնանք միասին, ես կտամ հարկավոր հրամանները։
Բեկը և եպիսկոպոսը դուրս գնացին վրանից։ Նրանց հետևեցին երկու զինվորներ միայն։
Ճանապարհին Բեկը ասաց սրբազանին․
— Երևում է, որ այդ տեր Ավետիքը շատ ճարպիկ է։
— Եվ քաջ է, — պատասխանեց եպիսկոպոսը։
Զեվու բերդի մեջ բնակվող, գինեվաճառ տիկին Սառայի ներքնատան սենյակներից այս գիշեր միայն մեկը լուսավորված էր։ Բայց դրսից լույս ամենևին չէր երևում։ Նրա երկու հատիկ նեղ լուսամուտները, որ բացված էին դեպի բակը, այնքան ցած էին, որ հավասարվում էին բակի հատակի մակերևույթին։ Այդ լուսամուտները պատած էին հաստ, կապտագույն թղթով, այնպես որ, դրսից անկարելի էր մի բան նշմարել ներքնատան մեջ, առանց թուղթը պատռելու։
Այդ գերեզմանի պես լուռ, մունջ, խոնավ սենյակը, որ հոտում
