Նրան ոչ ոք չպատասխանեց, որովհետև ոչ ոք չգիտեր, թե թշնամին որտեղից ներս մտավ։
— Մարդիկ հիմա սկսեցին փախչել կտուրների վրայով, — նկատեց թիկնապահներից մեկը։
— Ինչպե՞ս են բարձրանում կտուրների վրա, — հարցրեց խանը։
— Փողոցի պատերը տեղ-տեղ խիստ ցած են։
Թնդանոթներ արձակողը Բայինդուր իշխանի զորախումբն էր։ Իսկ նրա հակառակ կողմից ժողովրդին երկու կրակների մեջ դնողը Ավթանդիլ գնդապետն էր։
Մի քանի կետերի վրա հայտնվեցան հրդեհի նշաններ։
— Շապե՜նք, — գոչեց խանը։ — Պետք է դեպի այս կողմը դարձնել մեր զինվորներին։ Շուտով անհավատները ամբողջ բերդը կոչնչացնեն։
Հրդեհի նշաններն այժմ ավելի պարզ կերպով էին երևում։ Զարհուրած բնակիչները չգիտեին ուր փախչել։
Խանը և իր թիկնապահները ընտրեցին դատարկ, մթին փողոցներից մեկը, և սկսեցին առաջ վազել, որ զորքը օգնության կանչեն։ Զորքը այդ ժամանակ, բերդի մի այլ կողմում, նույնպես թշնամու հետ գործ ուներ։
Խանի ուշադրությունը գրավեց խավարի միջից մի խոսակցություն․ նա իր քայլերը դանդաղեցրեց։
— Թող անիծվի՛ այսպիսի խանը, — ասում էր ձայներից մեկը։ — Եթե չէր կարող թշնամուն դեմ դնել, էլ ինչո՞ւ մեզ ձգեց այդ կրակի մեջ․․․
Կարծես, մի սուր ցցեցին խանի սրտում։
— Մայրի՜կ, — գոչեց մի երեխայական ձայն․ — ինձ գրկիր, ես հոգնեցա․․․
— Ինչպե՞ս գրկեմ, զավակս, — պատասխանեց մայրը․ — քո փոքրիկ քույրը գրկումս է։
— Ինձ շալակիր, մայրիկ, ես է՜լ չեմ կարող գալ։
— Ինչպե՞ս շալակեմ, զավակս, քո փոքրիկ եղբայրը ուսիս է։
— Մայրիկ, ես այստեղ կնստեմ։
— Այստեղ լավ չէ, զավակս, մի քիչ էլ առաջ գնանք, հետո կհանգստանանք։
— Ինչո՞ւ այստեղ լավ չէ, մայրիկ։
— Այնպես, զավակս, լավ չէ․․․
— Նրանք կգան։
