— Հետո բռնեցի՞ն․․․ — հարցրեց տերտերը դողալով։
— Աստված ազատեց։ Մինչև ամրոցի դռները խորտակելը, մինչև նրանց ներս մտնելը, մելիքը ձորի կողմի աշտարակից պարանով ցած իջավ, մտավ թուփերի մեջ և անհայտացավ։ Էլ չկարողացան գտնել։
Տերտերը աչքերը դեպի երկինք դարձնելով, երեսը խաչակնքեց, ասելով․
— Փա՛ռք քեզ, աստված, փա՛ռք։
Գզիրը նույնպես հետևեց տեր հոր օրինակին, գտակը վեր առեց, և քեչալ գլուխը բաց անելով, միևնույն խոսքերը կրկնեց։ Հետո հարցրեց Վանի ապերից․
— Հիմա դու ո՞ւր ես այսպես շտապով գնում։
— Գնում եմ Չափնիս գյուղը, մելիքի որդի Մկրտումը այնտեղ է, գնում են նրան իմացում տալու, որ թաքնվի, խանի մարդիկը նրան էլ են պտռում։
— Ինչո՞ւ համար, ի՞նչ հանցանք ունեն, — հարցրեց ապշած քահանան։
— Ո՞վ է իմանում։ Մելիքի տան բոլոր դռները կնքեցին, ասում են, ինչ որ ունե, չունե, բոլորը պետք է «խանլղ» դարձնեն։ Թող աստված անիրավի պատիժը տա և մեզ ողորմություն անե․․․
Վերջին խոսքերը արտասանեց նա արտասվելով, հետո դարձավ դեպի Չափնիս գյուղի կողմը, սկսեց առաջվա նման վազել։ Քանի րոպեից հետո ծածկվեցավ ծառերի հետքում։
Տերտերը և գզիրը շվարած կերպով նայում էին միմյանց երեսին, չգիտեին շարունակե՞լ իրանց ճանապարհը, թե՞ ետ դառնալ։
— Պետք է գնալ, — ասաց գզիրը, — այդ նամակը առանց ուշացնելու պետք է տեղ հասցնել։ Կարելի է մելիքը այդ բոլոր դժբախտությունները նախատեսում էր, և հենց դրանց մասին էլ գրած լինի իր նամակը։
— Պետք է նամակը հասցնել, — մեքենաբար կրկնեց տերտերը և քշեց իր ձին։
Ընդունելով մելիք Ֆրանգյուլի նամակը, Թորոս իշխանը քահանայից հարկավոր հարցուփորձը անելուց հետո, հրամայեց նրան և գզիրին պահել մի առանձին վրանում, մինչև ինքը իր զորապետների
