լուրը յայտնում են, գլուխ են տալի, առաջը կանգնում՝ հրաման են խնդրում։
Պատերազմի անունը որ լսում է՝ սարսափում է Նազարը, դուրս է պրծնում, որ փախչի, ետ գնայ իրենց գիւղը։ Մարդիկ կարծում են՝ ուզում էր իսկոյն դուրս վազել, յարձակուել թշնամու բանակի վրա։ Առաջն են ընկնում, բռնում են խնդրում, թէ՝ ախր առանց զէնքի ու զրահի մենակ ո՞ւր ես գնում, ի՞նչ ես անում, գլխիցդ ձեռք ես վերցրել, ի՞նչ է․․․
Բերում են, զէնք ու զրահ են տալի, կնիկն էլ եղբայրներին խնդրում է, որ չթողնեն Նազարին իր քաջութիւնից տարուած մենակ յարձակուի թշնամու զօրքի վրայ։ Եւ լուրը գնում տարածւում է զօրքի ու ժողովրդի մէջ, լրտեսների միջոցով էլ հասնում է թշնամուն, թէ Քաջ Նազարը մենակ, առանց զէնքի թռչում էր դէպի պատերազմի դաշտը, հազիւ են կարողացել զսպել ու շրջապատուած բերում են․․․
Պատերազմի դաշտում մի ամեհի նժոյգ ձի են բերում, Նազարին նստեցնում վրէն։ Ոգեւորուած զօրքն էլ հետը վէր է կենում ահագին աղմուկով․ «Կեցցե՛ Քաջն Նազա՜ր․․․ մա՛հ թշնամո՜ւն․․․»։
Նազարի տակի նժոյգը, որ տեսնում է վրէն ինչ անպէտքի մինն է նստած՝ խրխնջում է, գլուխն առնում ու թռչում առաջ, ուղիղ թշնամու բանակը։ Զօրքերը կարծում են Քաջ Նազարը յարձակուեց, ուռռա՛ են կանչում ու իրենք էլ ետեւից յարձակւում ամէնայն սաստկությամբ։ Նազարը որ տեսնում է չի կարողանում իր ձիու գլուխը պահի, քիչ է մնում վէր ընկնի, ձեռը գցում է, ուզում է մի ծառից փաթաթուի, դու մի՛ ասիլ ծառը փտած է, մի գերանաչափ ճիւղը պոկ է գալիս մնում ձեռին։ Թշնամու զօրքերը, որ առաջուց համբաւը լսէլ էին ու ահը սրտներումն էր, էս էլ որ իրենց աչքով տեսնում են՝ էլ փորներումը սիրտ չի մնում, երես են շուռ տալիս,— փախի՛, որ փախի՛, թէ մարդ ես՝ գլուխդ պրծացրու, որ Քաջ Նազարը ծառերն արմատահան անելով գալիս է․․․
Էդ օրը թշնամուց ինչքան կոտորւում է կոտորւում, մնացածները թուրները դնում են Քաջ Նազարի ոտի տակին, յայտնում են իրենց հպատակութիւնն ու հնազանդութիւնը։
Ու պատերազմի ահեղ դաշտից Քաջ Նազարը հսկաների ամրոցն
