Այս էջը սրբագրված է
Ոսկի խնձոր գլորավ,
Նախշուն հասակ ճլորավ.
Ընկավ կույսը նշանած,
Ո՛չ կենդանի, ո՛չ մեռած։
Եղբայրները անտեղյակ
Գալիս էին դեպ դղյակ
Օրվա հաջող թալանից.
Մին էլ շունը տան կողմից
Վրա պրծավ հաչելով.
Ու նորից տուն Փախչելով
Կուզեր ասել՝ շուտ հասեք,
Էլ մի՛, էլ մի սպասեք։
Էն քաջերը վատ նշան
Հաշվելով հաչոցը շան,
Սլացան, սենյակ լցվան,
«Ախ, վա՜խ». Շունը բարձրաձայն
Վրա պրծավ, չարացավ,
Խնձորը կերավ, չորացավ
Էլ ետ չգա էդ օրը,
Թունավոր էր խնձորը։
Յոթ ախպերը ամենքով,
Հոգու սաստիկ հուզմունքով,
Քրոջ առաջ գլխակախ
Կանգնած էին մտազբաղ.
Ու սրբազան աղոթքով
Բարձրացրին խնամքով,
Խաս-խաս շորեր հագցրին,
Հագցրին ու կապցրին,
Աղի արցունք մաղեցին,
Նրան թաղել ուզեցին.
Բայց մտքները փոխեցին։
Խորը քնի թևի տակ,
