Այս էջը սրբագրված է
Ինչպես քնած հրեշտակ,
Կույսը անուշ էր ննջում,
Միայն, միայն չէր շնչում։
Եղբայրները երեք օր
Սուգ նստեցին-սգավոր.
Բայց դշխուհին այն նախշուն,
Խոպոպները ապրեշում,
Իր խոր քնից չըսթափվեց.
Երեք օր թամամվեց,
Դրին դագաղ բյուրեղյա
Ու, կարդալով «տեր-ուղղյա»,
Տարան նրան թափուր սար,
Սարի տակին մի խոր այր,
Շղթաներով կախեցին,
Վեցը սյունից մեխեցին,
Շուրջը ճաղեր տնկեցին,
Քրոջ առաջ չոքեցին,
Ծունր դրին երկրային
Խորհրդավոր էդ պահին
Մեծը ասավ. «Ա՛յ չքնաղ,
Ջահել մտար դու դագաղ,
Զոհ գնացիր նախանձին.
Գեղեցկությունդ առանձին
Յոթն ախպերով սիրեցինք,
Բայց քեզ փեսիդ պահեցինք,
Հիմի դու կաց այս վայրում,
Մութ ու մթին այս այրում»։
Եվ թագուհին նախանձոտ
Սպասելով մահվան բոթ,
Նորից առավ հայելին,
Իրա միակ սիրելին.
Ասավ. «Ասա, հայելի՛,
