Այս էջը սրբագրված է
Բոլորիցը ավելի
Մի՞թե ես չեմ սիրելի»։
Հայելին թե՝ «Հա՛, էլի,
Չըկա քեզնից ավելի
Արմաղ-շարմաղ, սիրելի»։
Նշանածին էն փեսեն,
Արքայազուն Եղիսեն,
Ողջ աշխարհն է ման գալիս,
Ման է գալիս ու լալիս,
Պատահողին հարց տալիս.
«Ասեք, ո՞ւր է դշխուհիս,
Ասեք, ո՞ւր է նշխուհիս»։
Ո՛վ լսում է, զարմանում,
Ո՛րը հայտնի ծիծաղում,
Ո՛րը գլուխը կախում։
Ու արևին լուսերես
Դիմեց Փեսեն վերջապես.
«Արև, արև, արեգակ,
Աշխարհն առած թևիդ տակ,
Կլոր տարին շարունակ
Ման ես գալիս երկնքով.
Բա չի՞ ընկել քո աչքով
Իմ դշխուհիս նորահաս,
Ես փեսեն եմ անմուրազ»։
«Ո՛չ, չեմ տեսել, պատանի՛,
Ինձնից կարծիք մի տանի,
Գուցե նա չի կենդանի
Գուցե մի տեղ լուսնյակը
Տեսել է քո հոգյակը»։
Եղիսեն իր հուշերով
Դիմեց լուսնուն գիշերով.
«Լուսի՛ն, լուսի՛ն, լուսերես,
