Այս էջը սրբագրված է
Քամին ասավ. «Ես տեսա.
Գետից վերև կա մի սար,
Էն սարում մի խոր այր,
Էն այրումը, խավարում,
Բյուրեղ դագաղ օրորվում.
Շղթաներով է կախված,
Վեցը սյունից է մեխված»։
Քամին բացեց իր թևը.
Տղան առավ սուգ-սևը.
Լալով գնաց հեռացավ,
Թափուր սարին մոտեցավ.
Սարի շուրջը դատարկ վայր,
Սարի տակը մի խոր այր։
Գնա՜ց, գնա՜ց մութ անցքով,
Գնաց տխուր հայացքով.
Գնաց գտավ մի դագաղ՝
Շղթաներով վերից կախ,
Եվ դագաղում — հա անշունչ
Իր դշխուհին՝ վարդի փունջ։
Վայը տալով իր գլխին,
Վազեց կպավ դագաղին.
Եվ դագաղը բյուրեղից
Հա փշրվեց իր տեղից,
Կույսը զարթնեց զարմացած,
Շուրջը նայեց ու ասաց.
«Ախ, էսքան էլ մարդ քնի՞,
Իր գլուխը վեր դնի»…
Վեր բարձրացավ դագաղից
Եվ ինչ տեսա՜վ էնտեղից։
Վա՜յ, երազ է, մուրազ է,
Ու լաց եղան երկուսով.
Այրից ելան ու լույսով
Հեռու ծայրից աշխարհքի,
