Էջ:Քնած դշխուհու և յոթ քաջերի հեքիաթը.djvu/2

Այս էջը սրբագրված է

Առագաստում թագուհին
Ջրօրհնեքի սուրբ տոնին
Պառկում բերում մի աղջիկ,
Ինչպես վարդի Սի Փնջիկ։

 Առավոտուն լուս ու մութ
Արքան եկավ, ինչ օգուտ.
Վրան նայեց թագուհին,
Ծանր-ծանր հառաչեց
Ու հուզմունքից խստագին
Ճաշին ընդմիշտ նա ննջեց։

 Արքան մնաց սգավոր.
Նա՛ էլ մարդ էր մեղավոր.
Տարին անցավ ոնց երազ.
Նա կին առավ դեռահաս.
Բարձր, սիրուն, նազելի,
Բայց բնույթը զզվելի,
Չար ու հպարտ, կըտըրտան,
Կասկածոտ ու մրթմրթան
Օժիտ ուներ լի ու լի,
Հետն էլ մի հատ հայելի:—
Պետք է ասեմ ավելին, —
Խոսել գիտեր հայելին,
Հետը ուրախ խոսում էր
Ու զուգվելով ասում էր.
«Ասա դու ինձ, հայելի,
Ո՞վ կա ինձնից ավելի
Արմաղ-շարմաղ, սիրելի»։
Հայելին իսկույն ևեթ
Խոսում էր թագուհու հետ.
«Չկա քեզնից ավելի
Արմաղ-շարմաղ, սիրելի»:

55