Նրան յանձնեցին այն բոլոր աւանդութիւնները, որոնք հաւաքւած էին շահի հրամանով: Բանաստեղծին տեղ տւին պալատական այգիների մէջ: Նրա բնակարանը զարդարեցին Իրանի և Թուրանի արքաների և քաջազունների պատկերներով, երիվարների, փղերի, առիւծների ձևակերպութիւններով, որպէսզի նա հոգով տեղափոխւի այն աշխարհը, որ ուզում էր նկարագրել:
Ոչոք նրան չըպէտք է խանգարէր:
Աբուլ-Ղասիմը հէնց որ վերջացնում էր մի որև է պատմուածք, կարդում էր թագաւորի առաջ: Այդպիսի մի ընթերցումը կատարեալ տօնի բնաւորութիւն էր ստանում և կապւած էր խնճոյքի, երաժշտութեան և պարերի հետ:
—Առատ պարգև կ՚ստանաս դու, շատ անգամ էր բացականչել շահը: Եւ հրամայեց իւրաքանչիւր յանգաւ որ երկտողի համար տալ Ֆրդուսուն մի թուման: Թումանը դրամի անուն է: Պարսկաստանի դրամները կամ թումանները լինում էին արծաթից և ոսկուց։
Մարդիկ այսպէս գիտէին. երբ հասարակ ժողովուրդը թումանի անուն է տալիս, այդ պէտք է հասկանալ արծաթ թուման:
Իսկ երբ Մահմուդ շահն է խօսում թումանից, անկասկած թումանը ոսկի է.
Այդպէս էլ կարծում էր Ֆրդուսին:
—Պահի՛ր, արքա՛յ, իմ թումանները, պատասխանում էր
