պէս միշտ, Գլըճեանական ոճով, որ կ՚առինքնէ
ընթերցողը․
- Ամէն գիր, լեզու, ամէն պատմութիւն
Հողէն կը ծնի.
Հողին սէ՛րը լոկ կ՚ըլլայ կիրք, աւիւն
Եւ բերդն հայրենի։
- Արմատն հողէն դուրս ծառը չի ծաղկիր․․․
|
|
Այս քերթուածը գրուած է 1977 թուականին ու
կը բնորոշէ բանաստեղծին վերադարձը մեր
գրականութեան։
Կարդացէք «Յաղթերգ»ը ու եթէ կրնաք մի՛ խանդավառուիք.
Լքումին դէմ մարդո՛ց, երկնի՛, Աստըծո՛յն,
- Հազարամեայ հաւատքի մը վարձն ամուլ-
Ուժիդ վերջին կաթիլն ահա ծովամոյն՝
Յարնեց իբրեւ մարտիկ ցուլ։
Ամէն կանաչ ծառուղի մեզ չի՛ տանիր
Մեր երազին զմրուխտ կապած սարերուն.
Ա՛ն որ լքեց կասի ճամբան,- տխրալիր
Ինկաւ գերի մը կքուն։
Առանց հողի չկայ թի՛ւ, տո՛ւն, հայրենի՛ք․
Մարդն իր տունով է լոկ տանտէր․ հաստ կաղնին
Կը բարձրանայ արմատներով՝ զերթ կնիք
Իր ինքնութեան, համբաւին։
|
|
1981
Տրուած է «Խաչքար» մը ահա, առած ձեւը խաշին
ուր․
