Ողջ քնած են։ Անքուն պառկած
Միտք է անում գիւղացին։
Բուքը ոռնում է. մէկ էլ, յանկարծ,
Լուսամուտը բախեցին...
«Ո՞վ ես։—Ներս թող, ա՛յ տանտէր, ներս»։
Ի՞նչ է ցաւդ... կէս գիշեր,—
—Ինչ ես շըրջում Կայէնի պես.
Ինչ չար հողմ է դէսը քշել։
Ինչ անեմ քեզ, ասա, հիմի,
Նեղ է տեղներս, տունը մութ...
Ու ծոյլ ձեռքով, տրտնջալով
Բաց է անում լուսամուտ։
Ցոլում է լոյսն ամպի տակից.
Ահա կանգնած... մի մերկ մարդ.
Ջուր է թափում նորա միրքից,
Բաց են աչքերն ու անթարթ։
Կախ են ընկած բազուկները,
Ողջ կարկամած սոսկալի,
Մարմնին կպած քառչանգները
Ահեղ սևին են տալի։
Ահից մարեց՝ ճանաչելով
Իր մերկ հիւրին նա յանկարծ.
Փեղկը զարկեց։ Նա, դողալով,
«Ա՛յ դու ճաքես», քրթմընջաց։
