հոն այդ սրահին մեջ ներկաներու հավանության բացականչություններով կետկիտված, տանտերը պատմեց կռիվին մանրամասնությունները.
- Ապրիլ 2-ին լսվեցավ, որ Քափրյուճեք անուն ագարակի մը մեջ երկու հոգի սպաննած են ցերեկ ատեն: Մինչև որ դեպքը հաստատեցինք, շրջակա ուրիշ ագարակներն լուր եկավ, թե Համիդիեն ու Ադանան կզարնվին: Այս լարերուն վրա` պատրաստվեցանք ու երդում ըրինք, որ ամեն մեկս զենքը ձեռքերնիս պիտի մեռնինք: Հետևյալ օրը հազարավոր թշնամիներ պաշարած էին մեզի: Իբրև մեկ մարդ Տյորթ Յոլի բոլոր հայերը սերտորեն միացած` կռացան խուժդուժ ամբոխին դեմ. տասնհինգ օր շարունակ հրացան արձակեցին մեր վրա: Հայերը գյուղեն դուրս չելան, և մեկ կողմե պատնեշներն ամրացնելով` քաջաբար կռվեցան: Այդ միջոցին առանց ջուրի մնացինք, բոլոր քաղաքացիները, ծեր թե երիտասարդ, պատնեշներու ետեն էին. կիներն ու տղաքը թշնամիեն նետված հրացանի գնդակներուն տակ կերթային ու կուգային, ուտեստ և զինվորական մթերք կբերեին: Երկու կիներ, մեկը Տեր Գեորգյան Արիս էֆենտիին կինը` Աննա, և, մյուսը` այնթապցի վարժուհի Եսթեր, զենքը ձեռքերնին նույնիսկ կռվին մասնակցեցան:
Տասնհինգ օր ետքը` թշնամին հուսահատած էր մեր դիմադրութենեն ու մեր ուժերը սպառած էին ծարավեն, երբ էտհեմ անուն հազարապետը և Մըսթր Քենտի միջամտեցին, պաշարողները ետ մղեցին և ջուրը վերադարձուցին քաղաքին:
Հաշտությունը կնքվեցավ սա հիման վրա, թե եղածը թյուրիմացություն մըն էր, բռնապետության վերջին խաղը, որ այլևս կրկնվելու հնարավորություն չկար, թե մեր վնասները պիտի փոխարինվեին, մարդասպանները պիտի պատժվեին, ևն.:
- Ինչ չափի՞ կհասնին ձեր վնասները, - կհարցնենք.
- Պատնեշը կազմեցինք այնպես մը, որ շրջապատեր ամբողջ քաղաքը, որ ունի 800 տուն, դուրսը մնացին միայն 71 տուն. անոնց բնակիչներն ու գույքերը փոխադրեցինք մեր մեջ և պաշտպանեցինք. բայց տուներն այրեցին:
- Ամբողջ կռիվի միջոցին շատ մարդ կորսնցուցի՞ք.
