պիտի ըլլա իր տղեկին համար…
- Կեցե՛ք, ես իրեն կյանք տվի… ես պիտի առնեմ իր կյանքը…
Բայց իր մայրական մատներն անկարող կըլլան պինդ սեղմվելու մանկիկին կոկորդին վրա:
Ավելի տիրական, ավելի խիզախ, տղուն ձայնը կբարձրնա… սև մոլուցք մը կդղրդե ապաստանողները ու լռին, բայց հաստատ կմոտենան դժբախտ ծնողքին:
Ու այս անգամ հայրն է, որ կստանձնե դժնդակ գործողությունը:
- Անգամ մըն ալ կեցե՛ք… ես կվերջացնեմ…
Երեք օր կմնան նկուղին մեջ և այլևս տղուն ձայնը չի լսվի. բայց երբ լույսին և արևին կելլեն, տղան դեռ չէր մեռած: Հոգեվարքը կտևէ երկա՜ր. փորն ուռած, աչքերը կապիճներեն դուրս, կարծես զարմացած իր վրա կատարված ոճիրեն, հեք մանկիկն իր շունչը կուտա երկարատև տառապանքե մը ետքը: Մայրն արդեն խելագարված էր:
Այս այն կինն էր, ուրեմն անոնք, որ իրենց ձեռքովը թաղեցին իրենց զավակներուն դիակները, անոնք, որ տեսան իրենց տղոցը հյուծվելը և տառապելն անօթութենե և վերքերե, անոնք՝ դեռ բախտավոր էին:
Ծամածռած դեմքը ոճրագործ մորը կծածկվի ստվերի մը ներքև. մեր աչքե՞րն են, որ կամպոտին, թե երեկոյան մութն է, որ կիջնե… մղձավանջային գիշերը եկեր է… ահավասիկ Սիհունը կմռնչե… մտիկ կընենք իր ձայնն ինչպես նաև թշվառ կնոջ աղաղակը.
- Ես ո՛չ հաց կուզեմ քեզմե, ո՛չ օգնություն, արցունք տվե՛ք ինծի:
