հանք․ պարարտացման (Հրաչյա Գրիգորյան, Գ. Դավիդովսկի, Գուրգեն Ասլանյան, Բոգդան Աստվածատրյան և ուրիշներ), բույսերի սննդ. ռեժիմի, հանք․ պարարտանյութերի և հերբիցիդների համատեղ կիրառման (Եղիշե Մովսիսյան, Վռամ Դովլաթյան) և այլ հարցեր։
2006-07-ին մշակվել են հազվագյուտ ու անհետացող դեղատու, ներկատու և այլ բույսերի, ծառաթփերի ու տնկիների հիդրոպոնիկ և in vitro (հյուսվածքային կուլտուրայում) եղանակով աճեցման գիտական հիմունքները, պոլիմերային թաղանթի կիրառմամբ բույսերի հիդրոպոնիկ արտադրական նոր համակարգ՝ «ջրաշիթային հիդրոպոնիկա» (Ստեփան Մայրապետյան, Միքայել Բաբախանյան, Էլյա Ապրեսյան)։
2010-ին ուսումնասիրվել է «Բայկալ ԷՄ-1» բակտերային պարարտանյութի կիրառման արդյունավետության չափաբաժինները տարբեր մշակաբույսերի համար, մշակվել դրա օգտագործմամբ կենսահումուսի ստացման նոր տեխնոլոգիա (Ստեփան Արազյան, Աշոտ Խաչատրյան, Վյաչեսլավ Հարությունյան), հետազոտվել է ՀՀ հանքարդ. տեղամասերի (Լոռու և Սյունիքի մարզեր) հողերի և ոռոգման ջրերի՝ ծանր մետաղներով աղտոտվածության աստիճանը, առաջարկվել պայքարի ռազմավարություն (Ժ. Ամիրջանյան, Սուրեն Հունանյան և ուրիշներ )։ Կալիումով հարուստ դացիտային տուֆի հիմքի վրա ՀԳԻ-ն (2005-ից՝ ՀՊԱՀ) և ՀՀ ԳԱԱ Ընդհանուր և անօրգ. քիմիայի ինստ-ը մշակել են կալիում, կալցիում, ֆոսֆոր ու միկրոտարրեր պարունակող, դանդաղ յուրացվող համալիր պարարտանյութի ստացման տեխնոլոգիա (Սերգեյ Երիցյան, Գագիկ Գրիգորյան, Կարեն Գրիգորյան)։
Բուսաբուծության բնագավառի ԳՀ աշխատանքները Հայաստանում սկսվել են 1924-ից. ստեղծվել է ԵՊՀ գյուղատնտեսական ֆակ-ի մասնավոր երկրագործության ամբիոնը, 1926-ին՝ Էջմիածնի ջրամոդուլային փորձակայանը, 1930-ին՝ ՀԳԻ-ի բուսաբուծության և ընդհանուր երկրագործության ամբիոնները, Բուսաբուծության համամիութ. ինստ-ի Ախուրյանի սորտափորձարկման դաշտը (1937-ից՝ Լենինականի պետական սելեկցիոն կայան), 1931-ին՝ Կոտայքի ծխախոտի փորձակայանը (1935-ից՝ Ծխախոտի և մախորկայի համամիութ. ԳՀԻ-ի գոտիական, 1970-ից՝ Ծխախոտի հայկական փորձակայան), 1943-ին՝ ՀԽՍՀ ԳԱ Երկրագործության ԳՀԻ-ն (1949-ից՝ գյուղնախարարության կերհայթայթման, 1953-ից՝ Անասնաբուծության և անասնաբուժության ԳՀԻ (1998-ից՝ գիտական կենտրոն) կերհայթայթման բաժին]։ 1956-ին Տեխ. մշակաբույսերի, ՀԽՍՀ ԳԱ Բույսերի ծագումնաբանության և սերմնընտրման ինստ-ների ու մի շարք լաբորատորիաների հիմքի վրա կազմակերպվել է Երկրագործության ԳՀԻ-ն, 1968-ին՝ Եթերայուղատու մշակաբույսերի համամիութ. ԳՀԻ-ի փորձակայանը։ 1998-ին Երկրագործության և Բույսերի պաշտպանության ԳՀԻ-ների միավորմամբ ստեղծվել է նույնանուն գիտական կենտրոնը։
Հայտնաբերվել և ուսումնասիրվել են վայրի ցորենի երկհատ (Կովկասյան կամ Արարատյան), միահատ (Ուրարտու, Երևանի, Վավիլովի), աշորայի (Դարալագյազի) տեսակները և բազմաթիվ տարատեսակներ։ Առաջին անգամ ԽՍՀՄ-ում հայտնաբերվել է Սպելտա ցորենը, հետազոտվել են ցորենի ծագման ու զարգացման հարցերը (Միքայել Թումանյան)։ Հանրապետության տարածքում ուսումնասիրվել են հասկավոր հացաբույսերը և դրանց վայրի ազգակիցների հիմնախնդիրները (Պապին Ղանդիլյան), տեղական ցորենի տեսակային ու տարատեսակային կազմը և դրանց բարելավման ուղիները (Վարդան Գուլքանյան, Բարունակ Գարասեֆերյան), ցանքաշրջանառությունների համակարգերը և մոլախոտային բուսականության տարածվածության աստիճանը (Գ. Աղաջանյան), հետազոտվել գաղձի կենսբ. առանձնահատկությունները (Նշան Կարապետյան), հանրապետությունում շրջանացված ցորենի տեսակների բնութագրման և սերմնաբուծության հարցերը (Գուրգեն Մելքումյան), բազմամյա և միամյա խոտաբույսերի, սիլոսային բույսերի,
