Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/103

Ահա զոր ունիմ արծաթ անպիտան ոչ երբէք յարգի,
Եւ ոչ ընդունի և կամ համբարի ի գանձ տէրունի,
Հայցուած պղտոր և ձեռըն անմաքուր աննուիրելի,
Այլ բեկեալ սըրտիւ, մատանց տատանմամբ յոյս առեալ դարձի,
Զդէմըս յերկիր եդեալ պաղատիմ մօրըդ Յիսուսի,
Բարեխօսեա՛, մաղթեա՛ քաւութիւն ինձ՝ մեղաւորի,
Դու զօրաւոր փըրկանակ կենաց իսկուհի երկնի,
Քեզ օրհնութիւնք ձայնից և բուրմունք խընկոց ի յերկրի,
Եւ անուշից իւղոց մատուցումն յամենայնի։

Գ.

Արդ յասացեալ ողբոցըս հիւսուած այլ մասըն յաւելի,
Բարերարին շընորհաց արտասուաց պըտուղ մատուցի,
Զկորըստեան խորըս չափելով՝ զորքանըն երբէք ոչ գըտի,
Մասնաւորօք բանիւք ի հանդէս նորին ջանացի,
Զմըտացս արագեալ ըզթևս՝ յերևոյթ իրին ոչ հասի։
Զուշին պարտութիւն յանվըթարելեացն բաժակ բարկութեան ի ձեռն
իմ առի,
Ըզտարտամութիւն տարակուսանացըս իբր ճաշակումըն մահու արբի,
Եւ այժմ զյանցիցըն յաճախութիւն ողորմելի ձայնիւ յերգ արկի։
Աներևոյթ կրակարան տապոյ բորբոքմամբ մեծաւ անզովանալի,
Անտեսական իմն քրայս հալոցաց սաստիկ եռացմամբ անշիջանելի,
Սլաքըս նետից պատկանեալ դեղովք ի շտեմարան խորութեան սըրտի
Խիթք ցաւոց խոցոտման մահու ի գնացս երակաց գոյութեան լերդի,
Կիրք երկանց անճարակ ճեպոյ ի պատուած աղեացս անելանելի,
Անզօրելի դեղոց ջերմութիւն ի յերիկամանց մասունս երկակի,
Անհնարաւոր դառնութիւն մաղձի ի նախադուռն իմոյս կոկորդի։
Աւաղս ձայնից լըքուցանողաց ի փողըս շընչոյս խոշորըս հընչի,
Բազմահատուած էութիւն բնութեանս ներհակք միմեանց
ի պատերազմի,
Երկչոտութեամբ կարծեաց վարանեալ ամենայնիւ կայ ի վտանգի,
Հարազատաց դաւաճանութիւն՝ անհաշտելի ի կոտորածի,
Ոչ մեռեալ և ոչ կենդանի՝ թաղեալ ի մեղաց գարշութեան տըղմի,
Կասկածաւոր պատժապարտութեամբ՝ վերակնարկելով քեզ բարերարի,
Յանակընկալըս կենաց վհէ արտաբերել ի լոյս անձկալի։
ԲԱՆ ԻՋ