Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/107

Ո՞վ ոք զգործեցեալսն յիշեաց, և ոչ տապացաւ.
Ո՞վ ոք զգաղտնիսն մտաբերեաց, և ոչ խորովեցաւ.
Ո՞վ ոք զծածուկսն նկատեաց, և ոչ մահ կորստեան խնդրեաց.
Ո՞վ ոք զաներևոյթսն կերպաւորեաց, և ոչ կրկին յերկիր կորացաւ.
Ո՞վ ոք ընդ մեղացն հեշտութեան՝ բոց անշէջ հնոցի ոչ խառնեաց.
Ո՞վ ոք՝ զվնասակարսն բնութեանն, և ոչ պապակեցաւ.
Ո՞վ ոք՝ զկամաւ ներգործեալսն, և ոչ սատակման ինքեան աղօթեաց.
Ո՞վ ոք՝ զանճառելիսն, և ոչ խռովեցաւ.
Ո՞վ ոք՝ զանկրելիսն էութեանն, և ոչ թախծեցաւ.
Ո՞վ ոք՝ զմեծամեծսն, և ոչ մաշեցաւ.
Ո՞վ ոք՝ զանբծութեանն ապականարարսն, և ոչ տոչորեցաւ.
Ո՞վ ոք՝ զտարագրութեանն պատճառ յանցմունս, և ոչ տագնապեցաւ,
Ո՞վ ոք՝ զերեսացն աղտեղի տեսիլ,
Եվ ոչ բարկութեան վերնոյն զանձն պարտ վարկաւ.
Ո՞վ ոք զմի ի կարևորացն մեղաց յաչս կերպացոյց,
Եւ ոչ զինուք մահու խոցեցաւ.
Ո՞վ ոք՝ ըզխայտառականացն,
Եւ ոչ վայս վհատութեան ընդ հեծութիւնս ձայնին հիւսեաց.
Ո՞վ ոք յարքայական գահոյիցն տնանկացաւ,
Եւ ոչ կարկամեալ ի վայր գլորեցաւ.
Ո՞վ ոք ընդ պսակին պերճութեան հող ի գլուխ եղեալ,
Եւ ոչ կրկին չարչարեալ յոգի մահացաւ.
Ո՞վ ոք ընդ պայծառ պատմուճանին քրձազգած եղեալ, և ոչ տխրեցաւ.
Ո՞վ ոք ըզկեանս իւր կորոյս,
Եւ ոչ արեան արտասուս երկնեաց.
Ո՞վ ոք ընդ արկանելեաց լուսոյ խաւար զգեցաւ,
Եւ ոչ նուաղեցաւ.
Ո՞վ ոք ի վերայ սգոյ սիրելւոյ ոչ թառամեցաւ:

Դ.
Ահա այս կերպարանք ճշգրտագոյնք՝
Պարտաւորիս յանդիմանութեան,
Տըխուր դէմ, քաղեալ ճաճանչ,
Ցամաքեալ խոնաւութիւն, երիթացեալ շուրթըն.
Անշըքեալ տիպ, տըրտմեցեալ ոգի,
Այլայլեալ ձայն, կրկնեալ պարանոց։
Եւ զի էթէ ոք զիսկութիւնն իսկ նըշանակեսցէ, ոչ անօրինէ.