Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/109

Հետըս ճանապարհի, որ առ քեզ բերէ,
Վիհ է ինձ խորոց յաջմէ և յահեկէ։

Բ.
Ահա ոչ պարծիմ ամենայն իրօք նախատեալըս,
Ոչ պանծամ դըսրովեալըս,
Ոչ խրոխտանամ լըքեալըս.
Ոչ մեծաբանեմ պապանձեալըս,
Ոչ ըմբոստանամ ձաղեալըս,
Ոչ երջանկանամ եղկելիս,
Ոչ արդարանամ ամբարիշտըս։
Զի ոչ երբէք հարթ ընթանայ երիվար՝
Առանց սանձակալի,
Եւ ոչ նաւ համբառնայ հանդէպ՝
Առանց ուղղչի,
Եւ ոչ արօր կըշիռ ինչ գործէ՝
Առանց մաճակալի,
Եւ ոչ երկուորեակք լըծոցն ի ճահ ճեմեսցին՝
Առանց եզողի,
Ոչ ամպ վերաչուէ՝
Առանց հողմոյ,
Ոչ աստեղք ցընդին և կամ գումարին՝
Առանց ժամանակին,
Ոչ արեգակըն փոխաբերեալ ուր շըրջանակի՝
Առանց տարրական օդոյ,
Եւ ոչ ես՝ նոքօք հանդերձ՝
Առանց բարեգործիդ հրամանաց ակնարկութեան։
Զի դու միայն ես տուիչ կենաց բանականաց
Եւ խընամիչ կարգաց հոլովման արարածոց,
Եւ ի քէն է ինձ փըրկութիւն, ըստ սաղմոսողին,
Եւ դու ձայնես բարբառ խընդալից աւետեաց հընչման
Յականջըս լըսելութեան ամենայն հասակի.
«Եկա՜յք ի հանգիստ իմ, բնաւին աշխատեալք,
Եւ ես մաքրեցից ըզձեզ ի պարտեաց»։

Գ.
Իսկ զի՞նչ օգուտ ի լուացմանէն,
Եթէ կըրկնակի զազրացայց,