Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/113

Աղքատ հպարտ, մեծատուն ժխտող։
Դիւանապետ անօրէն, պահապան մատնիչ,
Բնակակից չարախօս, սուրհանդակ անժաման,
Թղթաբեր պարտաւոր, առաքեալ խռովարար,
Միջնորդ անիմաստ։
Արքայ արտալած, թագաւոր թարմատար,
Կայսր ոգէկործան, իշխան տիրադաւ,
Զօրավար զրկող, դատաւոր ակնառու,
Ռամիկ ինքնագործ։
Նախատողի ծաղր, սիրելոյ աշխար,
Բանագրի դսրով, յանդիմանչի դատախազութիւն։
Քանզի և ի վեհագունիցդ կոչմանց՝
Էր ուրեք արդեօք, զի էի,
Իսկ ի վատթարականացդ մասանց՝
Եկն երբեմն եհաս զի եղէ։
Արդ այսքան վնասակարութիւնք՝
Խարդախութեանց յաճախագունից,
Յորոց յոմանց խաբեցայ իբրև զյիմար,
Եւ յոմանց տիրեցայ իբրև զտկար՝
Կամաւ մատնեալ զիս ինքն մահու։
ԲԱՆ ԺԶ

***
Ա.
...Իսկ ինձ եղիցի պատգամս այս բանի
Արձան փորագրեալ ամենևին անեղծանելի,
Որ փոխանակ իմոյ եղկելոյս անձին մահացուի՝
Անդադար հնչմամբ հեծութեան լալոյ
Առանց լռելոյ միշտ աղաղակէ.
Լիցի և ոսկերացս քակտեցելոց
Ի հողապատեան շիրիմ վերարկուին՝
Անմռունչ ձայնիւ զայս խոստովանել.
Հասցէ և մարմնոյս ի հող լուծելոյ՝
Բարբառով իմն անազդելեաւ
Ծածկատեսիդ զսոյն պաղատել։