Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/122

Բարերարիդ գթութեան ի բարձունս տարածանեն.
Զառ քեզ դարձն յեղանակէն արգահատելով...
Արդ լըքաւ, մերժեցաւ, բարձաւ, տրոհեցաւ.
Փախեաւ, սըրացաւ, տեղի ետ
Կըցորդութիւն զուգութեան կենցաղոյս կենդանութեան,
Եւ յոյսդ որ ի քէն պարգև՝
Մնացական և անջընջական յիշատակարան պահեցաւ։
ԲԱՆ ՀԳ

Բ.
Արդ` յիշեա՛ ըզքո մեծութիւնքդ, տէ՛ր,
Նայեցեալ ի յիմս անարգութիւն.
Եւ ընդ խընդրեալս իմ ի քէն բարի իմո՛ցըն ատելեաց,
Եւ դու առ քոյս ըստ քում մեծութեանըդ՝
Անճառելիս հըրաշագործեսցես։
Մի՛ սատակեսցես զիմսըն խածանողսըն,
Այլ փոփոխեսցես.
Խըլեալ ըզխոտանս բարս երկրաւորս,
Զբարիսն արմատացուսցես և յիս, և ի նոսին։
Մանաւանդ զի դու լոյս ես և յոյս,
Եւ ես՝ խաւար և յիմար.
Դու՝ իսկութեամբ բարի, գովելի,
Եւ ես՝ համայնիւըն չար ապիկար.
Դու՝ տէր ստորիցըս և երկնից,
Եւ ես՝ անիշխան շընչոյս և հոգւոյս.
Դու՝ բարձրեալ ի կարեաց զատեալ,
Եւ ես՝ տաժանաւոր և վըտանգաւոր.
Դու՝ ի վեր քան ըզկիրըս երկրիս,
Եւ ես՝ կաւ անարգութեան, գարշութեան.
Դու ըստ մարգարէին մնաս յաւիտեան յանբաւ բարձրութեան,
Եւ ես միշտ կորընչիմ ըստ նորին բանին.
Ի քեզ ոչ է մըթութիւն կամ նենգութիւն,
Եւ ես բաւանդակն իսկ իցեմ՝
Որ զաւանդն իմ ոչ պահիցեմ։
Հա՛ն զիս ի բանտէս, արձակեա՛ ի կապանացըս,
Զե՛րծ ի շըղթայիցըս, փըրկեա՜ ի խեղդմանէս,
Ազատեա՛ ի տագնապէս, քակտեա՛ ի յերկաթիցըս,
Լո՛յծ ի պաշարմանցըս, արտաքսեա՛ յերկմըտութեանցըս։