Ի մօրէն խրատեալ աղջիկն զգլուխն Յովհաննու խընդրէր։
— Դու տո՛ւր ինձ այսօր պարգևս զգըլուխն Յովհաննու հատմամբ,
Զայն կարապետին մեծի, զայն ձեռնադրօղի փրկչին։
Զինչ արդիւնաաիպ վայելչատիպ կային
Սէր ի սիրայէ քաղցրաշընչեալ օդոյն.
Շիշ նարդիսայ լի քաղցրահամբոյր շրթանց,
Շար մարգարտազարդ լուսասպիտակ երամ։
Խոպ խոպ խոպոպեն վայր վայրենի ջոկիցն,
Երկուց խնձորոց նշդարենի ոստոց.
Հոյլ մանրակոտոր արմաւենեաց ողկոյզն,
Մի առ մի ընթաց երթևեկեալ գային։
Էր նաւակատիս Հերովդիայ ծննընդեանն,
Շտապ հրաւէր տըւեալ համայնազնեան ռամկին
Մեղմիկ շարժելով յայս կոյս և յայն նայէր
Ծովածփելին իւր մահաբեր աչօքն.
Կայթել կաքաւէր թըմբկահարիկ աղջիկն։
Պագշոտ պակուցեալ Հերովդիաս արքայ.
- Արդ խնդրեա՝ յինէն, հրապարակաւ ասեմ
Զփառս իմոյ կենաց, ըզկէսըն տաց ես քեզ։
Խրատեալ ի մօրէն յառաջագոյն աղջիկն.
- Երթ խնդրեա ըզգլուխըն Յովհաննու պարգևս։
Մըտեալ փութապէս առ թագաւորն աղջիկն՝
Պարգևըս խնդրէր տալ զանարատ ըզգլուխն։
Լըւեալ տըրտըմէր Հերովդիա արքայն,
Խոժոռ հրամայեաց զանապական ըզգանձն,
Զայն մարգարէին մեծին ի ծնունդս կանանց
Զայն Կարապետին յառաջընթաց ճոխին.
Սա էջ ի դըժոխըս ճրագաջահ պայծառ
Լոյս ծագեաց որ անդ նընջեցելոց սրբոց։
Մըտեալ ի դըժոխս աւետարանեաց ըզտէրն.
- Տէր յաղթեաց մահու՝ իւր նըշանաւ խաչին։
Արդ օրհնեալ է Հայրն և համագոյ Որդին,
Հոգին ճշմարիտ, այժմ յաւիտեանս, ամէն։
Տըրտմեալ Հերովդէս ընդ բանսն ոչ կարայ սըտել ուխտին.
