Նըւագօքըն կերակրեալ, որպէս ունող զայն զօրութիւն,
Պարապեալ միայն երգոց ընդ գերակայսըն կենդանիս։
Անգիր օրէնք ես միանձանց և կըշտամբիչ հեղգացելոց
Ոչ միով, այլ յոլովիւք, որպէս տեսաք ի նախերգեալսդ։
Ո՜վ պարող դու անձանձիր և կաքաւիչ յոգնանըւագ,
Աննըշան երևելի, և անպատիւ փառաւորեալ.
Սքանչելի ի քեզ խորհուրդ, որոց ընտրեաց տէր յաշխարհէ.
Բայց չառէր դու զօրութիւն, որով դիւրաւ խօսին լեզուք.
Ոչ մըտեր ի վերնատունն ընդ հրաւիրեալսըն յաւետիսն.
Արդ՝ ուստի՛ իցէ քեզ խօսել յայլալեզուս և յընտանիս.
Ե՛կ, ուսո՛ ինձ, զի ծանեայց, կիսակատար իմաստակիս.
Մի՛ պատճառեր զանբանութիւն, դու յօդաձայնըդ վերծանող.
Անյօդ ձայնիւ վարդապետեա՛ և ըստացի՛ր զիս աշակերտ.
Զի հատուցից քեզ փոխարէն ընդ ուսելոյ իմաստութեանն,
Արձակեալ քեզ ներբողեան թողից ըզկնի անապական,
Առ հանդերձեալըն ժամանակ անջընջելի քաջայարմար,
Յորդորականս և վայելուչս, յորմէ օգտին իմաստնացեայք։
Ահա լուայ և գիտացի, զոր իմացար և խօսեցար.
Այժմ հրամայես և մեզ պատմել ՚ստ որում ունիս ի քեզ իմաստս.
Ըստ այսյիսում յեղանակի, որ ասել գայ ի կարգի,
Անխոտոր և անսայթաք, թէպէտ անբաւ է, զոր թողում։
Ո՛չ մեղայ, ո՛չ մահացայ, ո՛չ կորուսի զոր ընկալայ,
Զաւանդըն պահեցի և տուգանաց ոչ ըզգացի.
Չշինեցի ես աշտարակ, զի յոգնակի դարձեալ մեղայց,
Կամ ընկալայց ըզպատուհաս նըմանապէս բանաւորացդ
Միոյ շրթան և բարբառոյ բազմատեսակ բաժանելոյ,
Ըզչար կամացըն միութիւն այնու ի բաց անջատելոյ.
Զի և բազմացն է միութիւն նըմանապէս պարսաւելի,
Փոխադարձիչ յոչ բընաւոր ըստ մեղանացըն շահեցման։
Արդ՝ կացի ի բնականին, որոյ պարգևն է յայտնութիւն,
Որ ի լըրման ժամանակաց ընծայեցաւ փոքու հօտին,
Ընձեռեցաւ նոցա բազում, զի կոչեսցին բազումքն ի մին.
Զոր միովըն կորուսին՝ հակառակաւըն շահեսցին.
Որպէս և այլ տընտեսականքն, որով կեցաք ի մահուանէ,
Ըզմեզ նորոգեցին ընդդիմակօք սըխալանացն։
