ՁԱԳՈՒՆ ԵՒ ԱՌՆՈՒ Ոճ ԱՄԲԱՍՏԱՆՈՒԹԵԱՆ
Զայս ասաց պատճառ բազմանըւագ եղանակացն
Թռչունըն քաղցրախօս ի հարցանելըն մեր ըզնա.
Թէպէտ բազմացըն միութիւն, թէպէտ միոյն տարբերութիւն,
Բնականին ի բաց դրութիւն վասն սղալման առ վեհագոյնսն.
Նըմանապէս են պատուհաս, որպէս գիտեմք ի բնութենէ,
Ուսայ ես դեգերմամբ ևս ի բազմաց ամաց հետէ.
Զի տըքնեցայ զօր ամենայն և ըզգիշերըն բովանդակ
Առ իմաստըս ցանգութեամբ, նաև սիրովն, որ առ հանճար։
Զայս ասաց և հաստատեաց, որպէս կընիք իւրոցն իրաց.
Յանդիմանեաց ըզմեզ ուղիղ, և ինքն օդովըն սըլացաւ,
Ի բարձրութիւն ոստոյն նըստաւ՝ ըզհայրենին բարբառելով.
Աղաղակաւ զիս ձանձրացոյց, և չօգտեցայ ի խոկմանէն.
Տըրտմեցայ և զուարճացայ ի մէջ երկուցըն պաշարեալ
Յանուանէ զնա կոչեցի և խօսեցայ դատաստանաւ,
Հարցի և քըննեցի և պարտեցայ ի յաղթութեանն։
Ասացի ընդ անմեղին, որ ճարտար էր առ իս բանիւ,
Գաղտնէօք ներհակ ձայնիւ ջանայր յաղթել ինձ ի մարտին.
Ասեմ՝ Ընդէ՞ր դու զիս նեղես ըզխորհեցողս իմաստութեան.
Ուշի մըտացս իմոց յաղթես անդըլակի ճճուողութեամբդ.
Խորհըրդոցն այլայլութեամբ ըզդեգերանս անշահ առնես,
Ըզհայեցուածըս բաժանես, լընուս զականջըս խռովութեամբ.
Ընդ որս և միտքս արտաբերին՝ ոչ յամելով առ իս ինքեան,
Վազեն արտաքս իբրև ընդ ծերպս և բնաւ արգել ոչ ունելով։
Ի գիւտն քո փութամ և ըզգըտեալըն մոռանամ,
Ի շահաւէտ ճառից զըրկիմ առ ի շահել զոչ ճահելիդ,
Յանապատի աստ գամ նըստիմ, զի օգտեցայց հանդարտութեամբ,
Ասացի՜ց և իմացայց, զի մի՛ եղէց ընդվայրատանջ,
Աշխատեցայց անշահաբար ունայնասոյր աստանդութեամբ,
Բազմադիմի վնասուն ձըգմամբ, որ հանդիպի ի մէջ մարդկան,
Դու նեղես զիս անձանձիր, որպէս գըտեալ յինէն վընաս,
Դատախազէս աղաղակաւ, որպէս օրէն է զըրկելոց,
Ատենաբար առ դատաւորն սաստիկ զինէն ամբաստանես.
Կամ թէ կարծես զիս թըշնամի օտարապէս քեզ մատուցեալ։
Զորմէ սիրեմըդ տըրտընջեմ, զի աստ կրեցի, զոր ասացիդ.
Նաև այսու ևս աշխատիմ, զի մուրհակաւ ամբաստանեմ,
