Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/152

Արդ թէ փոքունք ի յեղելոց հաւատացան,
Զի նախագէտ լինել յինէն պատրաստեցան։

Չէ անտեղի զայս իմանալ թէ կարգեցան,
Զարդիմ պայծառ ունել զխորհուրդս իմացական։

Բայց որ միայն կըրթին ուսմամբ սովորական,
Եւ ըզբնութիւն մըտացն ունին անմաքրական։

Աղօտագոյն նըրբից շարժմանց ոչ հըմտանան,
Վասն այնորիկ խօսին յոգունըս սխալական։

Եթէ ըզմէգ ծածկոյթ լուսոյ մըտաց տեսլեան,
Որք են մեղաց հոյլք և զբաղմունըք նանրութեան։

Հողմով հոգւոյն զայն առնէին հալածական,
Եւ ըզհոգիսն հոգւոյն մաքուր սուրբ բնակարան։

Կորովագոյն աչս ունելով տեսողական,
Տեսանէին զիմոց շարժմունսն անվրիպական։

Որպէս նախնիքն, այնք, որ հասին այս գիտութեան,
Ի հեշտութեանց մարմնոց ի բաց որոշեցան։

Կէսք ի կարաս մըտանէին առանձնական,
Այլք յանապատս բընակէին ճըգնողական։

Եւ ի տուողէն ամենեցուն ողորմութեան,
Պաղատէին բանալ զմըտացն ըզգայարան։

Որոց շնորհէր իմաստութիւնըն զիւրական,
Խառնեալ ծածուկ ընդ կըրթութիւն նոցա և ջան։

Դարձեալ և այլ պատճառ լինելն սըխալական,
Ի թոյլ տալոյն բարի կամացն արարչութեան։

Զի մի զսոսա կարծեն տուող այս գիտութեան,
Եւ յարարչէն իւրեանց լինին մոլորական…