Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/167

Զի երկնայնոցն է նմանաւոր,
Վերնագունին հանգունաւոր,
Զարմանազան և աննըման,
Զոր չէ՛ տեսեալ ոք բանաւոր։
Այդպէս կայի յոյժ խընդաւոր,
Զերթ մայր բերկրեալ որդիաւոր.
Դուստր և որդիք իմ բիւրաւոր,
Զինև կային շուրջ պարաւոր։
Փըթթեալ վարդից նման թերթից
Կամ գերունակ ճըղաց խնձոր.
Որպէս զայգի մեծ դաշտաւոր,
Կամ բարունակ ողկուզաւոր,
Իբր ի յանկեան տունկ ոսկեորթ,
Տեղւոջ պարարտ և զօրաւոր.
Եօթանասուն խորհըրդաւոր
Աւանք պատեալ զինև բոլոր.
Եւ ես բազմեալ՝ զերթ թագաւոր
Կայի ի մէջ հանդիսաւոր։
Արդ՝ այս բարիքս՝ որ պատմեցան,
Փոքր ի շատէ բան ճառեցան…

Արդ՝ զայս լուեալ բըռնաւորին
Եւ կամակոր չար վիշապին,
Սողայր և գայր՝ նըման օձին
Եւ նենգաւոր թունաւորին
Առ ի խայթել գարշապարին,
Եւ հարկանել գաղտնի նետին։
Այն որ զօղեալ և թագուցեալ,
Ծածկեալ ունէր զնենգն ի մըտին,
Եւ դարանեալ գայլն ի մայրին,
Ինձըն թագչէր յանապատին,
Որում անուն իւր կոչէին,
Զանգի չարեաց գործունէին.
Յարձակեցաւ յանկարծօրէն,
Եւ յեղակարծ ժամանակին։
Յորժամ տեսին և ծանուցին,
Թէ զօրականքն իմ աստ չէին.
Յայնժամ պատեալ շուրջանակի,