Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/168

Զիս պաշարեաց զօրօք նորին։…
Ծեծէին զիս, հարկանէին,
Անհընարին տագնապէին.
Բայց այսոքիւք ոչ կարացին,
Յաղթել քաջացն, որ յիս կային.
Մինչև ի յայլ՝ հընար մըտին,
Այն խորամանկ նենգաւորին.
Որպէս խըլուրդքըն փորէին,
Ներքոյ հիմանն ամրականին.
Սիւն և նեցուկ հաստատէին.
Աշտարակացն և պարըսպին.
Առ ի յայրել պատրաստէին,
Որպէս օրէն է այս նոցին։
Յայնժամ բարբառք արձակէին,
Առ ժողովուրդըս քաղաքին.
Մի՛ համառել ընդդէմ նոցին,
Զի մի՛ մահու մեռանիցին.
Այլ տալ յօժար և կամովին,
Զի բարութեանց պատահեսցին։
Եւ զայս լուեալ՝ ժողովէին
Քաջք և արիքն ի միասին։
Պընդէին և հաստատէին,
Ուխտ և դաշինըս դընէին՝
Ո՛չ երկուանալ ի հանդիսին,
Ո՛չ լըքանել պատերազմին,
Ոչ հաւանիլ բանից նոցին,
Եւ ոչ բանալ կամաւ նըմին։
Այլ բարիոք վարկանէին,
Զի անդանօր մեռանիցին,
Քան թէ սըտել մեծի ուխտին,
Եւ վայելել յառօրէին.
Մակաբայեանց նըմանէին
Եւ Վարդանանց պատերազմին.
Միշտ առ միմեանըս ձայնէին,
Աղաղակաւ զա՛յս ասէին.
— Մի՛ երկիցուք զանգիտելով,
Եղբա՛րք, ի սրոյ մահկանացուին
Եւ ընդ քաջացն արիութեան