Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/17

― Այն բախչէն, կանանչ բախչէն՝
Այն մեր դըրախտն էր.
Ծով մը կար բաղչի դուռը՝
Այն էլ դըժոխքն էր։
— Ղարղ եղաւ միջնածովին,
Ի՜՜նչ աննըման էր.
Այն աղբիւր, որ ոտնագնաց,
Ի՜նչ աննըման էր։
— Ղարղ եղաւ միջնածովին՝
Մեղաւորներն էր.
Այն աղբիւր, որ ոտնագնաց՝
Գետ Որդանանն էր։
— Այն աղբիւր, որ մկրտեցին,
Ի՜՜նչ աննըման էր.
ճեղքերն ամէն ալփին-ալփին՝
Եայվայ նըման էր։
— Աղբիւ՛ր, որ մըկըրտեցին՝
Սուրբ Կարապետն էր.
Ճեղքերն ամեն ալփին-ալփին՝
Այն խնկէ ծառն էր։
— Էն սեղան, բարձրասեղան,
Ի՜՜նչ աննըման էր.
էն հընձան, բոլոր ձընձան՝
Եայվայ նըման էր։
— Էն սեղան, բարձրասեղան
Էջմիածինն էր.
Էն հընձան, բոլոր հընձան՝
Երուսաղէմն էր։
— Այն խաչեր, բարձրախաչեր,
Ի՛նչ աննըման էր։
Բուրվառ ձեոք, որ ժուռ կու գար՝
Ի՛նչ աննըման էր.
— Այն խաչեր, բարձրախաչեր՝
Տէր քահանան էր.
Բուրվառ. ձեոք, որ ժուռ կու գար,
Այն սարկաւագն էր։
— Այն սալամ՝ սար հընչելով,
Տեսէ՛ք, այն ո՞րն է.