Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/170

Եւ յետս ընդդէմ նահանջէին։
Բայց երանի զանձնէ իմմէ,
Թէ բանք իմ աստ դադարէին,
Եւ ոչ յառաջ այլ խաղային,
ճըմլել ըզսիրտըս լըսողին։
Այլ չէ յօգուտ յայսցանէ ինձ
Բանիւ լըռել զորս ի կարգին,
Իբրու արդեամբք ընդ իս անցին
Չարիքս այս մեծ 'ւ անhընարին։
Քանզի յորժամ ո՛չ կարացին,
Յաղթել քաջացն, որ անդ կային.
Յորժամ վիշապն անդընդային,
Գոչեաց սաստիկ զօրականին՝
Ի սուր յաւար 'ւ ի գերութիւն
Ասաց լինել զամենեսին։
Եւ զայն լուեալ հագարացին,
Անթիւ զօրաց բարբարոսին.
Իբրու զեռանդ պտոյտքէին,
Շրջան առեալ շուրջ քաղաքին.
Եռմամբ եռեալ տագնապէին,
Մի առ միով արշաւէին.
Փողս և քաւերըս գոչէին,
Իբրև յամպոցն որոտային։
Ձայնս ահագինըս հընչէին
Մինչ զի զերկիր դըղըրդէին,
Յոր վատասիրտքըն վախէին,
Քաջ և արիք խիզախէին։
Ոմանք ի մահըն դիմէին,
Եւ այլք յահէն մեռանէին։
Այլ զի նուազ ժողովէին,
'Ի ոչ բաւականըս պարսպին.
Եւ յայն դատեալ վաստակէին,
Ի յանդադար պատերազմին.
Քանզի տևեալ ժուժկալեցին,
Իբր ամսօրեայ գոլով մարտին։
Վասն այսորիկ տեղ ինչ մասին,
Ի պահպանաց թափուր գըտին.
Յորում ելեալ բարձրանային,