Այս էջը հաստատված է
Յորժամ զիս ինձէն գըտայ
Ի՚ ես ընդ իս սակաւ խօսեցայ,
Ըզմիտս իմ առ իս բերի
Զայս գերիս, որ յիս կայ, մընայ։
Թէ՝ եկ, այրեցած հոգի,
Լա՛ց ըզքո չարիսդ յարակայ,
Սակաւ մի անդորր տուր քեզ,
Որ ի յինք դարձեալ նայեցայ։
Մի՛ կաս մընալ, ով յոր ես,
Զի չըկայ ճարակ թէ մընայ.
Խաբէ, գըլորէ ըզքեզ,
Սիրաբար ի քեզ մերձենայ։
Պատրէ քաղցրագոյն բանիւ,
Յետոյ չար ճաշ դառնայ քեզ տայ.
Հայեաց տեսանել յայտնի,
Թէ ա՛յլ օր պահեալ է կայ՝ մընայ։
Յորում դատեսցի գաղտնին,
Որ անյայտ այսօր թաքուն կայ.
Վա՜յ ինձ, անհնարին չարիս,
Թէ բոցոյն ճարակ պահեցայ։
Մեղա՜յ ես ասեմ այժմիկ,
Անձանձիր ձայնեմ մըշտակայ.
Զմեղանքն առաջի ունիմ
Իմ աչացս, որ ոչ հեռանայ։
Վա՜յ ինձ, մեծաձայն ասեմ,
Յիմարիս, որ խաւարեցայ,
Երկինք՝ երկնայնոց դասուք,
Ողբացէք զիս, որ գերեցայ։
