Արջն ըզչանչուլն էր վերուցեր, գայլուն զարկեր,
Հանց զարկեր, որ երկու աչքըն ի դուրս վազեր.
— Մեծ եմ ե՛ս ի ձեր միջիդ, զգա՞ռն էք տուեր։—
Ծո՜ւռ դատաւոր, ծո՜ւռ բաժնարար, ծու՜ռ։
Աղուեսուկն, որ զայն տեսեր՝ խի՛ստ վախեցեր,
Զպանիրըն յակնատ տեսեր և արջուն ասեր.
— Գեղեցիկ մեծ հօրեղբայր, վանք մ’եմ շիներ,
Տեղն է վանի՜ց տեղ, ւ’ աղօթելո՜ւ տեղ։—
Արջն ըզչանչուլն էր տարեր, ըզպանիրն առեր,
Ականատն վիզն էր անկեր, յիրար եկեր.
— Աղուեսո՛ւկ, եղբօրորդի՛, յէ՞ր չես օգներ,
Տեղս չէ՛ վանից տեղ ւ’աղօթելո՜ւ տեղ։—
Աղուեսուկն, որ զայս տեսեր՝ ուրախացեր,
Արջուն պաշտօն էր արարեր, հոգուն կանգներ.
— Գայլուն խեղճն, որ դուն արիր, զքեզ է բըռներ.
Տեղն է վանի՜ց տեղ, ւ’աղօթելո՜ւ տեղ։
Դատաստա՜ն, ամ ես խիստ քեզ եմ հաւաներ,
Ով այլոց վատ կամեցեր՝ շուտ է կորեր,
Որպէս արջն ի յակնա՛տն է չորացեր.
Տեղն է վանի՛ց տեղ ւ ’աւղօթելո՛ւ տեղ։
Ի հողոյ ուռ չէ՛ բուսել իմ գաւազանըն,
Ի յամբոյ ցօղ չէ՛ ըմպել իմ գաւազանըն,
Ով էառ ու չտա ի յետ իմ գաւազանն՝
Ի յօրհնած հող չըմըտնէ, ոչ յաւազանըն։
Ի մայրեաց Լիբանանու՝ իմ գաւազանըն,
Ծաղկեալ ի դրախտն արքունական՝ իմ գաւազանն.
Ով էառ ու չտա ի յետ իմ գաւազանըն՝
Ի յօրհնած հող չըմըտնէ, ոչ յաւազանըն։
