Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/67

Աղեկէզ տոչորմունք բորբոքեալ ի նըմա՝
Կերիցեն առ ժամայն զտիրասպան մարմին նորա։
Ձե՜ռըն, որ ձըգեցաւ ի սպանանել ըզտէրըն,
Եւ ո՜տք, որ կոխեցին զհրաշալի պատկերըն,
Ուրկածին ախտիւն եռացմամբ գօսացեալ
Յարեսցին ի նա ցեցք չարակեղ խոցոտմամբ։
Ղօղեալ հանգիցէ ընդ հովանեաւ դըժնկի,
Եւ կորիւնք իժից մեղիցեն նըմա,
Թոյնք քարբից հեղցին ըզնովաւ
Եւ սաստկագոյն ուռուցմամբ հերձցեն ըզնա։
Ճըրա՛գ ճըշմարիտ խաղաղութեան էր նա մեր,
Եւ նաւապետ ցածուցիչ խռովութեան ալեաց
Անձըն քաջին Ջեւանշիրի,
Որ զամենայն գերչաց փարատէր ըզյուզմունըս։
Մարգարտաշարք էին
Յեռեալ բանք բերանոյ նորա,
Եւ մաքրափայլ՝ կեանք վարուց նորին։
Յառնէր ի քընոյ իբրև կորիւն առիւծուց,
Ուծեալ զայգուն յափըշտակէր
Եւ զբըլթակըս ոչխարաց բաշխէր։
Նիրհէր ի մարմին, այլ հոգւոյն արթնութեամբ
Վարէր զկառս Արէսի ի մէջ աստեղացըն,
Քաջութեամբ բերելով զուշիմութեան ծաղիկըն։
Շընորհք աստուածպաշտութեան յորդահոս շարժմամբ
Ի կայլակաց կողիցըն Յիսուսի,
Ծոց ծովասարաս՝ զհոգւոյն առակ եղեալ
Յանուշիցն արտահոսէր յախորժացըն
Հոտոտելեաց ըզհոտ անմահութեան։
Ո՛ղբք են ինձ արդէն
Ոչ զյաւերժահարսիցըն և տարմի ջայլեմանց,
Այլ զորդւոցըն համբարուց,
Կո՛ծ կըսկըծագին առ զատեալ մընացելոցըդ,
Քաղա՛ք մենացեալ։
Չըթուեսցին յամըս ժամանակաց
Աւուրք դառնաբեր,
Յորում առթեցաւ մահ քո ցաւաբեր,
Եւ չարեօք չորասցի՝ որ զքեզ չարչարեացըն։
Պայծառ քո արփին էր մեզ լոյս անմուտ,