Ի վեր ի վերայ վարսից
ծաւալէր ծաղիկ ծովային։
Ի համատարած ծովէն
պղպջէր գոյնն այն ծաղկին,
Երփին երփնունակ ծաղկին
շողշողէր պտուղն ի ճղին։
Քրքում վակասիր պտուղն
սնանէր խուռն տերևով.
Տերևն տաւիղ տուողին,
զոր երգէր Դաւիթ հրաշալին։
Ի փունջ խուռներամ վարդից
գոյնըզգոյն ծաղկունք ծաղկեցան։
Այդ սօս ու տօսախ ծառերդ
վարդագոյն ոստս արձակեցին։
Այդ նոճ ու բողբոջ արօսդ,
զարդ առեալ վարդն շուշանին.
Շուշանըն շողէր յովտին
շողշողէր դէմ արեգականն։
Այն հիւսիսային հովէն,
հով հարեալ գոհար շուշանին.
Յայն հարաւային լեռէն,
քաղցր օդով ցօղէր շուշանին։
Շուշանըն շաղով լցեալ
շող շաղով և շար մարգարտով.
Ծաղկունքդ ամէն շաղ առին,
շաղն յամպէն, ամպն յարեգակնէն։
Աստեղքդ ամէն շուրջ առին,
դէմ լուսնին գունդ գունդ բոլորին.
Գունդ գունդ խաչաձև գնդակ,
յօրինուած երկնից շուրջանակ։
Փա՜ռք հօր և որդւոյն յաւէտ
սուրբ հոգւոյն այժմ և յաւիտեանս։
Էին աջոյ աջոյ ձեռին,
աջոյն իւր աջ ընդ աջմէ հօր,
