Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/85

ՏԱՂ Ի ՅԱՐՈՒԹԻՒՆՆ ՂԱԶԱՐՈՒ

Սկզբնազարդ գոյիւ անայր
երբեմն ի նոյն վայրին,
Վայր ճոխճեմին տաւիղ,
ամին բերելոյ օրհաս։
Օրհաս՝ վաղաւէտ վըճիռ,
սէր համբերապատ մահին.
Մահինաբողբոջ ժամին,
ժամին ժամանեալ աւուր։
Աւուրք ակնաքըթիթ հրաւէր՝
ճարակող ի նոյն ի լրոյն.
Լրոյն անդրէն այժմ միշտ նորոգ
սէր սիրեցելոյ սըրտին.
Սէր դիտին ի նոյն դիտին,
տօն յԵրուսաղէմ երթամք։
Երթամ զարթուցանել զՂազար՝
զայն զչորեքօրեայ զմեռեալն։
Մեռեալ կենսաբեր մահին.
մեզ նոր աւետիք նորանորին գալուստ։
Գալուստ ահեղին աւուր,
աւուրք հեղինաւորեալ,
Գայ ի Բեթանիա՝ չարչարանացըն տուն,
բերեալ զօրեղին փառօք.
Զաւետիս Մարիամու,
զնոյն և Մարթայի այն սիրելի քերցն։
Քորք քաջահաւատ յուսով
ընդ առաջ ելանեն փրկչին,
Երկիր պագանեն ոտից,
շրթամբք համբուրեալ հեղուն.
Հեղուն զարտասուս յորդահեղուս վըտակ,
վըտակ ի վըտակ խառնեալ՝
յայտաթորելոյ այտից։
Փրկի՛չ, տէր Յիսուս Քրիստոս,
եթէ աստ էիր դիպեալ,
եղբայրն իմ ոչ էր մեռեալ,
եկ և տե՛ս զաղէտ աղէտակոծ սըրտի։
Սըրտից ճանապարհ ձայն աղերսագոչ ողբոց