Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/94

Վասըն զի թէ մերձ է օր տեառըն,
Որպէս գիր ասէ,
Ի հովիտն անձուկ ասպարիսին Յովսափաթու
Եւ հեղեղատին Կեդրոնի,
Փոքր հանդիսարանացըն իրաւանց ժամադրութեանց.
Որ կենցաղականաւ այսըր յաւիտենիւ՝
Ըզհանդերձելոցն ինձ կերպարանեն,
Ապա և՛ս յաւէտ մերձեցաւ ի վերայ իմ
Արքայութիւնն աստուծոյ՝ մարմին եղելոյ,
Մեծապէս գըտեալ զիս առիթ վընասուց՝ բազմաց տոկոսեաց՝
Զանազան մասանց յանդիմանողաց ճըշմարտապատմից,
Քան զձեռին նորին վերակացումըն անդ ուրեմն երբեմն
Ի հարուածըս եդովմայեցւոց և փըղըշտացւոց
Եւ այլոց բարբարոս ազգաց։

Քանզի այն ընտրութիւն ամօք չափեցաւ,
Իսկ պատուհաս իմումըս պարտուց
Առանց աւարտման ունի ըզսահման։
Ահ, գուբ և որոգայթ անճողոպրելի,
Ըստ մարգարէին և առակողին,
Տագնապաւ մեծաւ առ դուրս ինձ հասեալ՝
Զամօթն մըշտընջենաւոր աստէն գըծագրել։
Զոր միայն քո է հըրաշագործել պըտուղըս դեղոց
Ի հնարըս կենաց ամենավարան տարակուսանաց
Հոգւոց վըտանգից, քաւիչ ամենայնի,
Գովեալ ի փառս անճառս, անսահմանելի բարձրութեան,
Յաւիտեանըս Յաւիտենից։
ԲԱՆ Ա

Ա․

Եւ արդ, քանզի առ բարձրեալն աստուած
Յօդաւորական շրթամբք կարդաս,
Որ գործովք միայն գրաւի և ոչ
ստեղծաբանութեամբ կաշառի,
Որ յԵգիպտոս միշտ ունիս զսրտիդ զդարձն,
Զի՞նչ օրինակ առ այս քեզ նմանագոյն և յարմարական
Աստանօր եդից՝ անձն իմ պարտաւոր,
Զպատժակիցս կործանեցելոյն Սոդոմայ,