Այլընտրանք չունենալով՝ մենատնտեսները մասսայականորեն մտնում էին կոլտնտեսություններ։ Մինչև 1931թ. նոյեմբերի վերջը մարզի բոլոր գյուղական բնակավայրերում ստեղծվեց 224 կոլտնտեսություն635։ Երկրորդ հնգամյակի վերջին մարզում կային 4 սովխոզ և 207 կոլտնտեսություն (կոլտնտեսությունների թվաքանակի նվազեցումը կապված էր խոշորացման հետ-Վ.Բ.), որոնցում միավորված էին գյուղացիական տնտեսությունների 90 տոկոսը։ Կոլտնտեսություններին էին պատկանում բոլոր ցանքատարածությունների 94,8 տոկոսը636։
Հայտնի է, որ մասսայական կոլտնտեսային շարժման տարիներին կոլտնտեսային շինարարությունը գերազանցապես ընթացավ լայնությամբ։ Նորաստեղծ կոլտնտեսությունների մեծ մասը չքավորական կազմ ուներ, տնտեսապես թույլ էր, իսկ կազմակերպական տեսակետից՝ հեղհեղուկ, չուներ համապատասխան նյութատեխնիկական բազա և խոշոր արտադրություն վարելու փորձ։ Գյուղի կուլտուրական ու տեխնիկա-տնտեսական հետամնացության պայմաններում ձևավորվող կոլեկտիվ տնտեսությունում արտադրության և սպառման կազմակերպման բնագավառում բազմաթիվ թերություններ կային։ Կոլտնտեսությունները անշահույթաբեր էին։
Կուսակցական և խորհրդային մարմինները սկսեցին հիմնովին զբաղվել կոլտնտեսություններում աշխատանքի կազմակերպման, կոլտնտեսային բրիգադների ստեղծման ու ամրապնդման, պետական և հանրային ունեցվածքի պահպանության խնդիրներով։ Յուրաքանչյուր բրիգադի ամրացվում էին որոշակի հողամասեր, բանող անասուններ, մեքենաներ և զանազան գույք։ Կոլտնտեսությունում աշխատանքի կազմակերպման ամենալուրջ թերությունը, որ խոչընդոտ էր դարձել կոլտնտեսային արտադրության ծավալման գործին, գործավարձի բացակայությունն էր, եկամտի ոչ ճիշտ բաշխումը։ Խառնաշփոթություն էր տիրում աշխատանքի հաշվառման և վերահսկողության բնագավառում, շատ դեպքերում բերքը բաշխվում էր ոչ թե ըստ կատարած աշխատանքի քանակի և որակի, այլ հասարակական սկզբունքով, հաճախ էլ՝ ըստ շնչերի, մինչև անգամ՝ ըստ պահանջմունքի։