– Տանը ղոնաղ կա,–ասաց մայրը, հորթուկին գրկեց հորթանոցը տարավ։ Կովը հորթի հետևից կամաց բառաչեց։
Սաքանը չհարցրեց, թե ով է հյուրը։ Չուխայի փեշերից դարմանը թափ տալով ներս մտավ տան շեմքից և հենց այն էր, որ մի անգամ էլ պիտի թափահարեր չուխան,–երբ գլուխը բարձրացրեց, տեսավ հյուրին, և ձեռքերը բարձրացրած մնացին։
– Ընկեր Ասյան էս գիշեր մեզ մոտ ա մնալու,–ասաց կինը Սաքանին։
Ասյան ժպտաց։
– Էն դո՞ւք էիք, որ կտուրի մոտ ճանապարհը ցույց տվիք։
– Հա՛, ես էի,– ասաց Սաքանը, մոտեցավ բարով տալու և երբ սեղմեց հյուրի ձեռքը, Սաքանին այնպես թվաց, թե նրա ձեռքը նոր ծնած հորթուկի պես փափուկ էր։
– Ի՜նչ լավ հորթուկ է,–ասաց Ասյան։
– Կարելի ա, լավն ա, – պատասխանեց Սաքանը տեղավորովելով նրանից մի քիչ հեռու։
– Էդ էլ մեր դասն ա էլի, ընկեր Ասյա, սերտում ենք,–անկյունից ձայն տվավ Սաքանի կինը, սանդուղից բաժակները հանեց և ավելացրեց.
– Գնացել ա, հորթին պաչել...
Մի պահ երեքով էլ լռեցին: Ասյան կարպետի վրա շորերով քնած փոքրիկին էր նայում, որ կրծոտել էր հացը, մորը սպասել և նստած տեղն էլ քնել։ Սաքանը ունքերի տակից Ասյային էր նայում, նրա սպիտակ բլուզին, թևերին և մատով սրբում կարպետի երեսը, թեկուզ սրբելու էլ բան չկար։
– Տեղավորեցի,– ասաց նանին, շեմքի մոտ հանգցնելով ձեռքին բռնած սև նավթի ճրագը։ Նանին ինչ լավ արեց, որ եկավ և խախտեց լռությունը։
Սաքանը թեթև հազաց, թուքը կուլ տվավ և հայացքը Ասյայի գլխի վրայով դիմացի պատին գցելով հարցրեց.
– Ասիլն էլ ամոթ ա, բա ձեր հետի ընկերն ո՞ւր ա...
– Նա ձորում բաժանվեց, մոտիկ գյուղը գնաց․․․– պատասխանեց Ասյան և տեղում ուղղվեց։ Գետնին նստելու անսովոր էր։ Սաքանի կինը նկատեց այդ, ծայրից մի բարձ հանեց, դրեց նրա մոտ։
− Թիկն տուր,– ասաց։
Երբ Ասյան ուզեց թիկն տալ, ոտքերը մի քիչ մեկնեց և ձեռքով շրշազգեստի փեշերը հավաքեց։ Սաքանը աչքը կարպետի նախշերին
