Էջ:Axel Bakunts, Collected works, Sovetakan grogh (Ակսել Բակունց, Երկեր, Սովետական գրող).djvu/169

Այս էջը հաստատված է

քեղը, որի տերևի կպած տեղը մռմռում է,− այդ համոզումն արմատանում է իմ մեջ։

− Անդո՛, էդ քեզ ո՞վ է ասել։

− Չոլախ Եգորը։

− Բա նրան ո՞վ է ասել։

− Ո՞վ պիտի ասի։ Իրա գլխիցն է դուրս բերել։

Ու Նեղը չհասած, շորներս հանում ենք, կռնատակին դրած վազում։ Արդեն փրփուրների միջից մեզ են կանչում արևից խանձված մանուկները։

Անդոն քարից գցում է իրեն, օդի մեջ պտույտ անում և թաղվում փրփուրի ամենախոր տեղը։ Ապա գորտի նման դուրս է թռչում, պառկում տաքացած քարերի վրա։

− Անդո՜, կովը քեզ կուտի՞։

− Չէ՜, կսատկի։

− Գոմե՞շը։

− Չէ՛։

− Ձի՞ն։

− Չէ՛․․․ Մենակ ուղտը կուտի։

− Բա նա չի սատկու՞մ։

− Չէ՛, ուղտը ոչ օձից կվախի, ոչ քեղից։ Նրա թուքը լեղի է, օձի կծածի նման կվառի։

− Ո՞վ ասեց է՛դ։

− Ուղտապանը,— և մեջքի վրա ընկնում է ջուրը։

Իսկ ես նայում եմ ամառվա հստակ երկնքին։

Մի ծուռվիզ ամպ լողում է, կարծես տափարակում արածում է և տկլոր ուղտը։ Նայում եմ ամպին և մտածում, թե Անդոն ե՞րբ է հարցրել ուղտապանից։ Երևի նավթ առնելուց. պահեստի առաջ հաճախ չոքում են ուղտերը, որոնք տիկերով նավթ են բերում։

Մեր լողալու չափը կապտելն էր։ Խշրտոցով իրար էին կպչում մեր ատամները, և ինչքան էլ սեղմում էինք ծնոտներս, չէր հաջողվում ատամների կտկտոցին վերջ տալ։ Արևը թեքվում էր, ստվեր էր ընկնում գետի վրա ու սկսվում էր բարակ քամին։

− Է հերի՜ք... Դուրս ե՛կ։

Վերադառնում ենք այգիների ճանապարհով։ Քար ենք գցում այս թթենուն, այն ընկուզենուն, ցանկապատի վրա կախ ընկած մոշն ենք ուտում, ամեն աղբյուրից ջուր խմում, մինչև հասնենք կամուրջի գլուխը։

− Անդո՜, Անա զիզին հրեն դռանը։