քեղը, որի տերևի կպած տեղը մռմռում է,− այդ համոզումն արմատանում է իմ մեջ։
− Անդո՛, էդ քեզ ո՞վ է ասել։
− Չոլախ Եգորը։
− Բա նրան ո՞վ է ասել։
− Ո՞վ պիտի ասի։ Իրա գլխիցն է դուրս բերել։
Ու Նեղը չհասած, շորներս հանում ենք, կռնատակին դրած վազում։ Արդեն փրփուրների միջից մեզ են կանչում արևից խանձված մանուկները։
Անդոն քարից գցում է իրեն, օդի մեջ պտույտ անում և թաղվում փրփուրի ամենախոր տեղը։ Ապա գորտի նման դուրս է թռչում, պառկում տաքացած քարերի վրա։
− Անդո՜, կովը քեզ կուտի՞։
− Չէ՜, կսատկի։
− Գոմե՞շը։
− Չէ՛։
− Ձի՞ն։
− Չէ՛․․․ Մենակ ուղտը կուտի։
− Բա նա չի սատկու՞մ։
− Չէ՛, ուղտը ոչ օձից կվախի, ոչ քեղից։ Նրա թուքը լեղի է, օձի կծածի նման կվառի։
− Ո՞վ ասեց է՛դ։
− Ուղտապանը,— և մեջքի վրա ընկնում է ջուրը։
Իսկ ես նայում եմ ամառվա հստակ երկնքին։
Մի ծուռվիզ ամպ լողում է, կարծես տափարակում արածում է և տկլոր ուղտը։ Նայում եմ ամպին և մտածում, թե Անդոն ե՞րբ է հարցրել ուղտապանից։ Երևի նավթ առնելուց. պահեստի առաջ հաճախ չոքում են ուղտերը, որոնք տիկերով նավթ են բերում։
Մեր լողալու չափը կապտելն էր։ Խշրտոցով իրար էին կպչում մեր ատամները, և ինչքան էլ սեղմում էինք ծնոտներս, չէր հաջողվում ատամների կտկտոցին վերջ տալ։ Արևը թեքվում էր, ստվեր էր ընկնում գետի վրա ու սկսվում էր բարակ քամին։
− Է հերի՜ք... Դուրս ե՛կ։
Վերադառնում ենք այգիների ճանապարհով։ Քար ենք գցում այս թթենուն, այն ընկուզենուն, ցանկապատի վրա կախ ընկած մոշն ենք ուտում, ամեն աղբյուրից ջուր խմում, մինչև հասնենք կամուրջի գլուխը։
− Անդո՜, Անա զիզին հրեն դռանը։