Այստեղ էլ մշուշը հոսում է կտուրների վրայով, մաղում է գարնանամուտի տաք շաղը։ Շենքերի պատերը, թիթեղյա կտուրները թացանում են։ Թիթեղներն էլ առաջին անձրևի տակ են, իսկ քարերը մթին ընդերքում ոչ անձրև են տեսել, ոչ մշուշն է լիզել նրանց։
Լևոնը կանգնել է նոր փողոցների սահմանագլխին։ Այս կողմը հին տներ են։ Ահա մի տան փայտե նովդանները ծռվել են։ Դարբասը կախվել է։ Ներսը մարդիկ գուցե դեռ արթուն են, սակայն ձայն չի լսվում ներսից և ոչ էլ ճրագ է երևում։ Նեղ պատուհանները փոքր են, ինչպես մութ զնդանը։
Ահա մի ուրիշը, նոր տան կողքին... Քանդել են նրա բակի պատերը, ցանկապատը հանել են և հազարավոր սայլեր, մեքենաներ այդ հին բակով կրել են ավազ, քար, ցեմենտ, տախտակ։ Կուչ է եկել հին տունը։ Նրա ճակատի կողմը երևում է կայծակնաձև ճեղքը։ Կարծես կնճիռի ծալք է։ Երևի մի մեքենայի դղրդոցից, քարերի գետին ընկնելուց հին տան պատերը ճաքել են։
Իսկ այս մեկը շրջապատված է տաշած քարերի կույտով։ Ահա փողոցի մի մասը կտրել են տախտակներով և թողել են փոքրիկ դռնակ, որպեսզի տան բնակիչները երթևեկեն։ Ուրեմն այստեղ էլ պիտի կառուցեն։
Նոր քաղաքը հրում է։ Նրա բարձր տները նայում են քաղաքի մյուս մասերում անկարգ ցրված նոր տներին և կարծես ձայն են տալիս սեղմելու, իրար միանալու և գետնի երեսից վերացնելու հողաշեն փլեկները։
− Այն փողոցը այս կողմերն է...
Ծաղկած ծիրանիների փողոցը։ Նայում է վեր, Ասաքի տան կողմը։ Մի քիչ տատանվում է և քայլերն ուղղում ներքև։ Եվ արդարացնում է իրեն.
− Ես չեմ տեսել այն կողմի տները...
Ու քայլում է, ձեռքերը գրպանը։ Քայլում է և չի զգում, որ շաղ է նստում շինելի վրա, ցեխ է թռչում փեշերին։ Մի պատուհան բաց է... Լևոնը նայում է վերև։ Նրան դուր է գալիս, որ կենվորը գարնան այդ մշուշին բաց է արել պատուհանը և մշուշը ներս է մտնում։
Ռադիոն երգում է բաց պատուհանից։
− Ուրեմն դեռ ուշ չէ,− մտածում է Լևոնը։ Մի քանի կանայք և տղամարդիկ ծիծաղելով անցնում են դեպի նոր տները։ Նրանք կինոյից են գալիս և ուրախ են, որ նոր տներում լուսավոր, ընդարձակ սենյակներ ունեն։
Լևոնը մեխվում է տեղը.