− Հիմա էլ ըստի եմ բանում... Գիշերապահ եմ։
Կրակի մոտ ճանաչեց։ Օսեփն էր, ղազախեցի Օսեփը։ Երեք տարի առաջ նրա մոտ էր եկել տրեխներով, մորթե վիթխարի փափախը գլխին։ Ներս էր մտել և սարեցու զրնգան ձայնով ասել․
− Ինձ քու մոտ են ղարկել...
− Ի՞նչ կա։
− Ինձ պիտի ունթունես...
− Ո՞րտեղ։
− Հո մեծամեծի գործ չեմ ասում... Ղարաուլ, բան։ Կարամ լավ փայտոն քշիլ, ձի պահիլ։ Մի խոսք ամեն բան ձեռովս վեր է գալիս...
Եվ իսկույն ավելացրել էր, որ գյուղից նոր է եկել, և որ տնից հեռացել է «կնկա պատճառով»։
Օսեփը դարձավ գիշերապահ։ Մի երեկո, երբ ինքը ներս մտավ հիմնարկը, Օսեփը միջանցքի ծայրից բղավեց․
− Ընկեր Լևոն, էս սհաթիս մի կնիկ թելեպոնով քեզ հարցրեց։ Ասի ըստի չի... Նհենց քաղցր էր խոսում։
Լուսիկն էր հարցրել։
− Ընկեր Լևոն, բախտս բերեց... Գնացի Աշտարակուց մի աղջիկ առա. իմ ուզած օղլուշաղն է... Դեյրա եմ առել, մի ջուխտ բատինկա։ Տես,− և նա արձակեց անձրևանոցի կոճակները,− իստակ մաքուր... էս սաղ նրա շնորհքն է... Համա էս գործս ուզում եմ փոխած... Այսուհետև ինձ հարմար չի։ Ես ըստի մենակ, նա ընդի․․․− և կրակը խառնելով ավելացրեց.−ասենք պատահած վախտը գալիս է... Դե տան հաշիվը ուրիշ․․․− Ապա անհամբեր հարցրեց․− Հմի՞ որդի ես, ընկեր Լևոն. քո կուշտը որ գործ լինի, էլի կգամ...
Լևոնը նայում էր կրակին։ Նրա ականջովն էր ընկել մի խուլ ձայն, որ գետնի տակից էր գալիս։
− Էս ջրի ձա՞յն է, Օսեփ...
− Հա, ըստի մի արխ կար... Խանգարում էր, տափի տակը գցեցին։ Էս նրա ձենն է։
Ծաղկած ծիրանիների փողոցի առուն։ Քարերի տակ, մութի մեջ գնում են ջրերը և նրանց ձայնը խուլ է հնչում։
Լևոնը վեր կացավ։
− Չայ խմի․․․
− Չէ, գնում եմ։− Եվ մի քիչ մտածելուց հետո հարցրեց․− Օսե՛փ, էստեղ ծիրանի ծառեր կային...
− Ճշմարիտ, քո ասածն ա, ընկե՛ր Լևոն... Հրե մի հատը մնում է...
