− Բա մենա՞կ, հաց, ճանապարհի ծախս․․․
− Բիլեթի փող ունեմ, ամառս եմ հավաքել, դե տոպրակս էլ հացով լիքն է։
Տիտոսը տեսավ մոր արցունքները։
− Բա շոր, գուլպա... Ընկեր ունե՞ս, ճանապարհը...
− Լիքը մարդ է, ինչ կա որ... Հրեն էն սարն է, սարը որ անց կացար, Րևանը մոտ է,− ասաց Տիտոսն այնպես վստահ, կասես Երևան գնալը նրա համար գյուղի ջաղացի ճանապարհն էր։
− Դե էդտեղ ոտը կաց, տեսնեմ էն Ազրայելը տանը չի՞․․․
Ազրայելը նրա երկրորդ ամուսինն էր։ Տիտոսը գիտեր, որ մայրը նրա ձեռքին լավ օր չի քաշում։ Ճիշտ է, այդ հանգամանքը նրա մեջ բորբոքում էր սեր ու կարեկցություն մոր նկատմամբ, բայց և իր մտքից նա չէր կարողանում ջնջել այն գիշերը, երբ ուրիշի դռնակի մոտ մորը տեսավ, ինքն էլ քնեց դեզի վրա, որպես որբ։ Թեկուզ Ազրայելին հանդիպելիս նա խոժոռ աչքերով էր նայում նրան, բայց հերիք էր մտաբերեր այն գիշերը, որպեսզի կարեկցության ալիքն իջներ, մոր հանդեպ զգար անտարբեր սառնություն։
Տիտոսը հասավ կայծակի հարվածից ճաքած քարին, որից դեն արահետը իջնում էր ձորի վրա, մի ուրիշ սարով բարձրանալու համար։ Ճաքած քարը նրա ամենից հեռու սահմանն էր, որից դեն Տիտոսի ոտքն առաջին անգամ էր կոխում։
Քարի մոտ մի քիչ շունչ առավ, նստեց։ Բավական ճանապարհ էր անցել։ Առաջին անգամ հայրենի գյուղը նրա աչքում շատ փոքր թվաց։ Ահա գետակը, Անտոնենց այգին... Սարի տակին սպիտակին էր տալիս քարհանքը, որտեղից դպրոցի աշակերտները կավիճ էին տանում։ Տիտոսը տեսավ և գետի մեծ քարը, որի վրա կավիճով մի օր նա արտագրեց «պառավի ուլերը»։ Աչք ածեց իրենց տունը տեսնելու, չերևաց։ Հարևանի բարձր պատը խանգարում էր։
Քրտինքը ցամաքեց, Տիտոսը վեր կացավ, մի անգամ էլ նայեց գյուղին։ Այնքան ցանկացավ, որ մեկը կտուրի վրայից նայեր իրեն, մինչև սարի հետևն անցներ։ Գուցե Ազրայելից ծածուկ մայրը կալից նայում է։ Երևի լաց է լինում, գոգնոցի ծայրով սրբում արցունքը, որ մարդ չտեսնի...
Փողոցում կանգնել էր։ Մի քիչ հետո մայրը շտապ քայլերով դուրս եկավ, հացի կապոցը թևի տակ։ Լաց եղավ։
− Էս երկու արծաթն էլ առ, ճանապարհին պետք կգա...
Իր մաշված գոտին կապեց Տիտոսի մեջքին, կռացավ, աչքերը համբուրեց։
